Ήταν 8 Μάρτη του 1857 όταν εργάτριες από τον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού της Ν. Υόρκης, διαδήλωναν στους δρόμους, μαχόμενες για την δική τους πολύτιμη εργασιακή αξιοπρέπεια. Μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Παρά την βίαιη καταστολή που δέχθηκαν, ο σπόρος είχε φυτευτεί. Δύο χρόνια αργότερα οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών πραγματοποιώντας ένα σπουδαίο πρώτο βήμα στη διαρκή μάχη για χεραφέτηση.
Έχοντας διανύσει περισσότερα από 150 χρόνια από κείνη την ιστορική στιγμή, με το γυναικείο κίνημα να εξελίσσεται και να κατακτά σημαντικές νίκες, πολλά από τα προτάγματα που έχουν τεθεί και αποτελούν αδιαπραγμάτευτοι όροι για μια ευνομούμενη κοινωνία ακόμη επιζητούν απάντηση και δικαίωση.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική ζωή. Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζουν εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας. Η χώρα μας είναι στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα ισότητας των φύλων.
Μέσα από εκατοντάδες μαρτυρίες τους γυναίκες έχουν μιλήσει δημόσια για τις αδικίες που υφίστανται στην καθημερινή τους ζωή λόγω φύλου σε αρκετούς τομείς της κοινωνίας και της παραγωγικής διαδικασίας και οι οποίες διευρύνουν αντί να μειώνουν τον δείκτη ανισότητας.
Άλλωστε και φέτος η 8η Μάρτη, επισκιάζεται από θλιβερά γεγονότα με δεκάδες επιθέσεις, βιασμούς γυναικών και γυναικοκτονίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως πολλά είναι και τα περιστατικά επιθέσεων που μένουν στο σκοτάδι εξαιτίας του φόβου που νιώθουν τα θύματα.
Την ίδια στιγμή, τα θετικά βήματα που έχουν καταγραφεί σε πολιτειακό και θεσμικό επίπεδο δεν αρκούν μα κυρίως δεν έχουν γειωθεί κοινωνικά στον απαιτούμενο βαθμό έτσι ώστε να ενισχυθεί η συγκρότηση μιας κοινωνικής ταυτότητας πάνω σε αυτό το θέμα. Αναμφίβολα η πραγματοποίηση της ισότητας με την ουσιαστική έννοια του όρου φαντάζει ακόμη δύσκολη εξίσωση.
Σε μια περίοδο όπου οι κρίσεις που βιώνει ο πλανήτης μας διαδέχονται η μία την άλλη με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να είναι ο αποδέκτης όλων αυτών των οδυνηρών συνεπειών , η φετινή 8η Μάρτη είναι ανάγκη να αποτελέσει εφαλτήριο για ένα πιο δίκαιο κόσμο όπου οι διακρίσεις που υποτιμούν και θίγουν την ανθρώπινη ζωή θα τίθενται στο περιθώριο ως αναχρονιστικές και τοξικές.
Ο κόσμος της Ειρήνης, της Αλληλεγγύης και της Ισότητας δεν μπορεί να είναι μια κοινότυπη ουτοπία, δεν μας το επιτρέπει το ζοφερό μέλλον που διαφαίνεται. Οι κραυγές μα κυρίως οι σιωπές που συνεχίζουν και υπομένουν τον πόνο και την αδικία, μας το υπενθυμίζουν και μας καλούν να δράσουμε άμεσα.
