Πίσω από την Αμερικολαγνεία καιροφυλακτεί η Τουρκολαγνεία

Πολλά χρόνια, η ελληνική στρατηγική -αν μπορεί να ονομαστεί έτσι αυτή η καρικατούρα- θεω­ρούσε ότι το σύστημα στην περιοχή μας ελέγχεται αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ. Άρα, αν μη τι άλλο, έχουμε εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των Αμερικανών σε περίπτωση που συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Συνεπώς, έλεγαν, καθώς η Τουρκία γίνεται το “κακό παιδί” της περιοχής, η Ουάσινγκτον θα την τιμωρήσει.

Φτάσαμε, λοιπόν -με βάση αυτή τη λο­γική- και επειδή το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν δέχεται την πολυπολική φύση του διεθνούς συστήματος (έχει μείνει σε παρελθόντα χρόνο, όταν οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική υπερδύναμη) να εγ­κλωβιστούμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική η οποία οδηγεί την αυτοεξάλειψη της Ελλάδας. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ταύτισης με τον αμερικανικό παράγοντα, που αν το έβλεπε ακόμα και ο Παναγιώτης Πιπινέλης, (υπουργός Εξωτερικών επί Χούντας 1967-1970) θα συνιστούσε στις εγχώριες ελίτ να συγκρατη­θούν, να μην ταυτίζονται τόσο με τους Αμερικανούς.

Δεν είναι μόνο η ταύτιση. Είναι ότι δεν έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα συνεργασιών με τις ΗΠΑ, που θα ήταν κάτι το συζητήσιμο. Είναι η λο­γική ότι εξαφανιζόμαστε ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και περιμένουμε ότι δια της αυτοε­ξάλειψής μας θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος πα­ράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία. Αυτό είναι χειρότερο από φαντασίωση. Είναι σαν να περιμένουμε ότι θα έρθουν οι εξω­γήινοι να μας βοηθήσουν. Είναι τέτοιου επιπέδου στρατηγική ανάλυση.

Έχουμε ενώπιόν μας μία νέα Τουρκία, που έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο φιλόδοξη και επι­θετική από ό,τι πιστεύαμε, ότι λειτουργεί μέσα σε ένα διεθνές σύστημα που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο αργό από ό,τι πιστεύαμε. Επειδή, λοι­πόν, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη γεωγραφία, η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται σε ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη, η κυ­ριαρχία του οποίου είναι κρισιμότατης σημασίας για την παγκόσμια κυριαρχία στο μέλλον.

Ταυτοχρόνως, η Τουρκία δι’ αυτής της ενέργειας δείχνει ότι ομογενοποιεί την εξωτερική της πολιτική με πυρήνα την προβολή στρατιωτικής ισχύος. Δη­λαδή, λέει και δείχνει ότι τα προβλήματά της με τους γείτονες θα τα λύνει δια των όπλων.

Μαζικής κλίμακας εθνοκάθαρση

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφερθώ στο γεγονός ότι επικαλούμαστε συνεχώς το Διε­θνές Δίκαιο, λες και υπάρχει ο “παγκόσμιος χω­ροφύλακας” που με βάση το Διεθνές Δίκαιο θα τιμωρήσει τον παρανομούντα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη Συρία. Στόχος της Τουρκίας δεν είναι απλά μία στρατιωτική δράση στη βόρεια Συρία εναντίον των κουρδικών δυνάμεων. Στόχος της είναι να κάνει μία μαζικής κλίμακας εθνοκά­θαρση στις περιοχές που έχει καταλάβει με τις τρεις διαδοχικές στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχει διεξαγάγει στη βόρεια Συρία. Κι αυτό συνιστά μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Οι Γερμανοί δισσυνδέουν τα ενεργειακά με το Κυπριακό

Η ανύπαρκτη διεθνής κοινότητα, οι υποτι­θέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήμα­τος ή περιορίζονται σε ρητορικές καταδίκες ή δεν μιλούν καθόλου. Αν λοιπόν μία κατάφωρη παρα­βίαση του Διεθνούς Δικαίου ουσιαστικά μένει ατι­μώρητη, υπάρχει κανείς που πιστεύει ακόμα ότι θα εκφέρει ο οποιοσδήποτε ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας π.χ. για την ΑΟΖ του Καστελλόριζου; Κι όποιος το πιστεύει είναι μάλλον εκτός πραγμα­τικότητας.

Άρα, είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε μόνοι μας σε έναν εχθρικό κόσμο με έναν πολύ φιλόδοξο και εχθρικό γείτονα. Αν θέλουμε, λοι­πόν, να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν τη ρεαλιστική ανάλυση. Γιατί μόνο αν ξεκινήσουμε από αυτό, έχουμε ελ­πίδες να ενεργοποιηθούν συμμαχίες (με Γαλλία και Εμιράτα), αλλά και οι τριγωνικές συνεργασίες με Αίγυπτο, Ισραήλ και Ιορδανία. Κανείς δεν θα σου λύσει το πρόβλημα. Θα σε συντρέξει μόνο εάν διαπιστώσει στο πεδίο ότι έχεις μπει στη μάχη με όλες σου τις δυνάμεις.

Από την αμερικανολαγνεία στην τουρκολαγνεία

Φοβάμαι, όμως, ότι οι ελληνικές ελίτ παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Το μόνο που συζητούν είναι το ποιος θα είναι ο αφέντης πάνω από το κεφάλι τους. Θα μπορούσαν να συζητήσουν να είναι οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι, αλλά δεν διανοούνται να κάνουν πράξη την εθνική ανεξαρτησία, ότι θα λειτουρ­γούμε με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτό είναι επικίνδυνη ουτοπία, αν όχι έγκλημα καθοσιώ­σεως στα μάτια των ελληνικών ελίτ, πολιτικών και όχι μόνο.

Το επόμενο στάδιο μετά την αμερικανολαγνεία είναι η τουρκολαγνεία. Θα φτάσουν στο σημείο να μας πουν ότι αφού η Τουρκία είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής, πρέπει να προσαρμοστούμε, πα­ραχωρώντας της κυριαρχικά δι­καιώματα που διεκδικεί (π.χ. ΑΟΖ), ίσως ακόμα και έδαφος (βραχονη­σίδες), προκειμένου να εξασφαλί­σουμε την ειρήνη! Το “Ελευθερία ή Θάνατος” των προγόνων μας ακού­γεται στα αυτιά τους σαν επικίνδυ­νος τυχοδιωκτισμός.

Προς το παρόν τουλάχιστον, το δίλημμα δεν είναι για τους Έλλη­νες το “Ελευθερία ή Θάνατος”. Το δίλημμα είναι εάν θα προσπαθή­σουμε η Ελλάδα να επαναδιεκδική­σει τον εαυτό της ως ανεξάρτητο μέγεθος μέσα στο διεθνές σύστημα. Γιατί εάν δεν κάνουμε αυτό, δια πα­ραλείψεως θα παραδοθούμε με αποτέλεσμα η Ελλάδα να υποστεί μεγάλο και βίαιο γεωπολιτικό ακρω­τηριασμό. Τα εξοπλιστικά προγράμ­ματα που έχουν δρομολογηθεί είναι κινήσεις προς τη σωστή κατεύ­θυνση, αλλά για να παίξουν τον ρόλο τους πρέπει να συνοδεύονται από την αντίστοιχη και δεδηλωμένη πολιτική βούληση.

Του Κώστα Γρίβα

Γεοπολιτικού καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων