του Καθηγητή Πιπερόπουλου
Δεν είμαστε καλά και σίγουρα ΔΕΝ πάμε καλά όπως αποδεικνύει το τραγικό περιστατικό που κόστισε τη ζωή ενός άτυχου 36-χρονου άνδρα στο Λιμάνι του Πειραιά, στο πρώτο Λιμάνι της Ελλάδας!…
Τραγική υπενθύμιση ότι ζούμε πια σε ένα ουσιαστικά, αλλά για λόγους Τραπεζικών σκοπιμοτήτων όχι τυπικά, «πτωχευμένο» Κράτος, σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, και του πατροπαράδοτου κουτσομπολιού.
Μου είπε φανερά πικραμένος και θυμωμένος ο Ανέστης, καλόπιστα θαρρώ, να γίνουμε εμείς βουλευτές, να πάρουμε τους θώκους εξουσίας…
Ανέστη του είπα, ξέχασέ το! Δεν μας επέτρεψε το ΣΥΣΤΗΜΑ και οι άνθρωποί του να γίνουμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια εμείς είμαστε σε προχωρημένη Τρίτη ηλικία και ουσιαστικά αυτός ο ρόλος ΕΥΤΕΛΙΣΤΗΚΕ σε ανεπίτρεπτο βαθμό όπως δείχνουν καθημερινά γεγονότα και συμπεριφορές!..
Το έγραψα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, και με αφορμή το απίστευτο για τη Ναυτομάνα Ελλάδα περιστατικό το λέω σήμερα φωναχτά και ευχαριστώ αυτόν τον αγαπημένο διαδικτυακό τόπο που με φιλοξενεί δυο φορές την εβδομάδα:
Ελάτε να ξαναγίνουμε, συμπατριώτες φίλες και φίλοι ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ!…
Συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συγχαίροντες στις χαρές και συμπάσχοντες στις λύπες του γείτονα…
Ελάτε να ξαναγίνουμε ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ!…
Να πλημμυρίσει η Ελλάδα με φιλέλληνες!..
Το σημερινό μου πιπεράτο ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ είναι από βάθος της καρδιάς μου ως Πανεπιστημιακού «δασκάλου» ως πατέρα και παππού κάλεσμα ΑΜΕΣΑ να
ανασκουμπωθούμε και αφού σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μας να «χαστουκίσουμε» όπως πρέπει τους εαυτούς μας!…
Ελάτε επί τέλους ξεκινώντας από σήμερα να ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ καθοριστικά εκείνους και εκείνες που, με τη δική μας ανοχή και σιωπηρή συναίνεση, απεργάστηκαν αυτή την ανιστόρητη «κατάντια» μας.
Ελάτε να θυμηθούμε την αγάπη και την ανθρωπιά μας…
