Την πορεία των ψυχών των συμφοιτητών τους από το σκοτάδι της μοιραίας νύχτας της 28ης Φεβρουαρίου 2023 προς το φως αφηγούνται πέντε φοιτητές του ΑΠΘ, αποτυπώνοντας μέσα σε έναν πίνακα γεμάτο συμβολισμούς, τα συναισθήματα που πλημμύρισαν τις δικές τους ψυχές μετά τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.
Ένα εισιτήριο τρένου με αναγραφόμενο προορισμό τη «Χώρα Ζώντων», δύο βέρες, ένα κλειδί, ένα ρολόι δίχως δείκτες -σύγχρονα αντικείμενα ενταγμένα σε ένα έργο βυζαντινής ζωγραφικής, σε έναν καμβά διαστάσεων 1,61×1 με ακρυλικά χρώματα, συνθέτουν μία εικόνα που εκπέμπει ένα μήνυμα παρηγορητικό και μία υπόσχεση μνήμης και προσευχής.
«Τελειωθέντες εν ολίγω επλήρωσαν χρόνους μακρούς» είναι ο τίτλος του πίνακα, που φιλοτέχνησαν οι φοιτητές Χρυσόστομος Γκιουγκής (Μαθηματικών), Ευστάθιος Κατρέλης (Κοινωνικής Θεολογίας), Αθανάσιος Τερζιάν (Εικαστικών Τεχνών), Samaan Sharback (Θεολογικού) και Μarina Vinogradova (Χημείας), υπό την επίβλεψη του μεταδιδακτορικού Ερευνητή ΑΠΘ (ΕΔΙΠ Θεολογικής), Ιωάννη Σαρηγιαννίδη.
Οι φοιτητές παρακολουθούν τα μαθήματα Βυζαντινής Ζωγραφικής του Εργαστηρίου Βυζαντινής Ζωγραφικής του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού του ΑΠΘ και συζητώντας πέρυσι την Άνοιξη κατέληξαν στη μορφή που θα έδιναν στο έργο, το οποίο αφιέρωσαν στη μνήμη των μελών της πανεπιστημιακής τους οικογένειας, που χάθηκαν πρόωρα.
Μέσα σε διάστημα 20 ημερών, δουλεύοντας για αρκετές ώρες καθημερινά, ανά 2 ή 3 άτομα, προσπάθησαν να απαντήσουν στο ερώτημα, πώς θα μπορούσε η σύγχρονη βυζαντινή τέχνη να ανταποκριθεί σε ένα σύγχρονο θέμα και έτσι δημιούργησαν έναν πίνακα, όπου με τη βυζαντινή ζωγραφική συνυπάρχουν στοιχεία κυβισμού, ρωσικής πρωτοπορίας και μοντερνισμού.
«Το έργο αυτό -εξάπαντος προσευχητικό-, το οποίο δημιούργησαν φοιτητές διαφόρων τμημάτων του εργαστηρίου βυζαντινής ζωγραφικής του τμήματος κοινωνικής θεολογίας και χριστιανικού πολιτισμού, είναι γέννημα μιας ευαισθησίας» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης. «Με αυτόν τον τρόπο η Θεολογική Σχολή συμμετέχει τόσο στο πένθος των οικογενειών των τραγικών θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών -φοιτητριών και φοιτητών του ΑΠΘ, αλλά και όλων των υπολοίπων- όσο και στην προσπάθεια διατήρησης ζωντανής της μνήμης τους, η οποία επιβάλλει την αναζήτηση των αιτίων, αλλά και την απόδοση ευθυνών, όπου και όπως αναλογούν, προκειμένου να μη θρηνήσουμε ξανά έναν τέτοιο χαμό. Έναν χαμό άδικο, που θα αποτελεί για πάντα ένα καρφί στο σώμα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ένα καρφί στο σώμα της ανθρωπινότητάς μας» πρόσθεσε.
Εκεί όπου ζουν οι ψυχές
«Ο στόχος του πίνακα είναι παρηγορητικός, αφορά την ανάγκη μας να αμβλύνουμε τον πόνο εκείνων που χάσανε τα παιδιά τους. Θελήσαμε να πούμε κάποια πράγματα μέσω της ζωγραφικής, μας ενδιαφέρει τι γίνανε αυτές οι ψυχούλες» εξήγησε, από την πλευρά του, ο κ. Σαρηγιαννίδης, περιγράφοντας το αφήγημα του πίνακα «ως μία πορεία από το σκοτάδι εκείνης της νύχτας, στο φως και τη λαμπρότητα του Θεού».
Η ανάγνωση των συμβολισμών στην πορεία αυτή των ψυχών προς το φως, όπως διευκρίνισε, ξεκινά με την παρατήρηση στοιχείων και χρωμάτων του πίνακα από κάτω προς τα πάνω.
Στο κάτω μέρος του πίνακα απεικονίζεται η γη σχηματοποιημένη, δείχνοντας τα πετρώματα και τους σχηματισμούς των βράχων της περιοχής των Τεμπών. Δύο μαύρα σχήματα παραπέμπουν σε σιδηροδρομικά τούνελ, αλλά και στο σκοτάδι της ημέρας που θα ξημέρωνε. Ανεβαίνοντας προς τα πάνω διακρίνονται προσωπικά αντικείμενα των παιδιών, το πτυχίο που δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν, δύο βέρες κάποιων νέων που ετοιμάζονταν να παντρευτούν, ένα κλειδί από τις αποσκευές τους.
Δύο εισιτήρια αναφέρουν την ώρα αναχώρησης από την Αθήνα και την ώρα άφιξης στον ουρανό, που είναι η ίδια ώρα της σύγκρουσης των δύο τρένων. Ως τελικός προορισμός αναγράφεται στο εισιτήριο η «Χώρα των Ζώντων», δηλαδή εκεί όπου ζουν οι ψυχές. Στο κάτω μέρος δεξιά, εκεί που τα εισιτήρια των τρένων αναγράφουν «καλό ταξίδι», το εισιτήριο στον πίνακα ζωγραφικής γράφει «Καλό Παράδεισο».
Τα αναμμένα κεριά πιο πάνω συμβολίζουν τους φοιτητές του ΑΠΘ που χάθηκαν στο δυστύχημα. Καίνε ως νοητές λαμπάδες και φωτίζουν τη διαδρομή από τη γη στον ουρανό. Το ρολόι δεν δείχνει κάποια συγκεκριμένη ώρα, καθώς δεν υπάρχουν δείκτες και με τον τρόπο αυτό δηλώνεται ότι έχει σταματήσει ο χρόνος και οι φοιτητές έχουν περάσει στην αιωνιότητα. Το κόκκινο φόντο απεικονίζει το πύρινο μαρτύριο στο οποίο υποβλήθηκαν τα θύματα της τραγωδίας.
Δύο κάθετες λευκές γραμμές που ανοίγουν διαγώνια συμβολίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές αλλά και την αγκαλιά του Θεού που υποδέχεται τις ψυχές των παιδιών. Εσωτερικά των γραμμών αναγράφονται με χρυσά γράμματα τα μικρά ονόματα των φοιτητών που έχασαν τη ζωή τους.
