Στις 19 Μαΐου 1919, σηματοδοτήθηκε μια από τις πιο τραγικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Μια ημερομηνία που δεν αφορά μόνο τον Ποντιακό Ελληνισμό, αλλά ολόκληρο το έθνος, καθώς αποτελεί σύμβολο ενός οργανωμένου εγκλήματος, της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Οθωμανούς, και ενός ιστορικού καθήκοντος: «να παραδίδουν από γενιά σε γενιά, ως κάτι ιερό, την τεκμηριωμένη αλήθεια».
106 χρόνια μετά, ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας παραμένει ατελής. Παρότι οι απόγονοι εκείνων που επέζησαν της θηριωδίας έχουν καταβάλει σημαντικές προσπάθειες για να τιμήσουν τους 353.000 νεκρούς, ο στόχος της δικαίωσης μοιάζει ακόμη μακρινός.
Καθώς «οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κληροδότησαν στους δικούς τους απογόνους όχι μόνο τις περιουσίες των Ελλήνων αλλά και τη δύναμη» να φιμώνουν την αλήθεια και να εμποδίζουν την αποκάλυψή της, οι σταγόνες διεθνούς αναγνώρισης που συγκεντρώνονται δεν επαρκούν για να ξεπλύνουν το αίμα των αθώων.
Η αλήθεια είναι πικρή και γνωστή: «Δεν ήταν αρκετό που η Ελλάδα γύρισε την πλάτη στην πρώτη γενιά Ελλήνων του Πόντου», που τους υποδέχθηκε με προκατάληψη, που τους περιθωριοποίησε και προσέβαλε την ταυτότητά τους. Το στίγμα του «τουρκόσποροι» ακόμα στοιχειώνει τη συλλογική μνήμη.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποφεύγουν την ουσιαστική τοποθέτηση. Η «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι το κοινό μυστικό που κάνει το επίσημο ελληνικό κράτος να παγώνει από τον φόβο!» Κάθε αναφορά στην ανάγκη διεθνούς αναγνώρισης θεωρείται απειλή για την ελληνοτουρκική προσέγγιση και αποσιωπάται μόλις αναζωπυρώνεται η ρητορική περί «φιλίας».
Η ίδια η Ελλάδα άργησε να αναγνωρίσει επίσημα τη Γενοκτονία – μόλις το 1994 και ύστερα από πολλές παλινδρομήσεις. Παράλληλα, αναδεικνύεται και το πρόβλημα της διάσπασης και της εκμετάλλευσης του οργανωμένου προσφυγικού χώρου, γεγονός που λειτουργεί ανασταλτικά στη συλλογική προσπάθεια.
«Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, αλλά και η απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου είναι χρέος κάθε Έλληνα, ανεξαρτήτως καταγωγής». Είναι ένα ιστορικό βάρος που πρέπει επιτέλους να αποτινάξουμε.
Μόνο τότε, όσοι στέκονται με στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη θα έχουν το ηθικό δικαίωμα να το πράξουν. Γιατί, όπως αναφέρεται, «ευθύνη και χρέος έχουμε όλοι».
πηγή: pontosnews.gr
