Του Σωτήρη Σκουλούδη
Ο βαθύς, ατόφιος φασισμός, που «τιμά» την ερμηνεία αυτού του όρου, ζει και βασιλεύει στα πανεπιστήμια, όσο και εκτός αυτών, με τις διάφορες μορφές του να στηλιτεύουν όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να είναι κάπως πιο ήσυχα, όσον αφορά στη φασιστική βία, ωστόσο όπως απέδειξαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, όχι απλά το αβγό του φιδιού δεν έχει ξεριζωθεί, αλλά μάλλον εξακολουθεί να εκκολάπτεται πιο απειλητικά, με το τέρας έτοιμο να βγει και να χτυπήσει ανά πάσα στιγμή.
Διαβάζοντας αυτές τις δύο παραγράφους, κάποιος θα θεωρούσε ότι μιλάμε για τη Χρυσή Αυγή ή για άλλες εποχές, που μεσουρανούσε το παρακράτος στην ταλαίπωρη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Όχι. Μιλάμε για τον φασισμό, τον πιο ύπουλο, τον «δικαιολογημένο» από ένα μικρό αλλά πάντα φωνακλάδικο και κατά πως φαίνεται επηρεαστικό ακόμα, τμήμα της κοινωνίας, που ενίοτε εκφράζεται ακόμα, με ή χωρίς τα προσχήματα, και στα βουλευτικά έδρανα.
Αυτόν τον φασισμό, που ακόμα κι όταν εκφράζεται με αίμα και δολοφονίες αθώων, κάποιος με δικαίωμα στον δημόσιο λόγο θα βρεθεί να τον ξεπλύνει, μουρμουρίζοντας άλλοτε περί του… «δικαίου αυτών των αδικημένων παιδιών» κι άλλοτε περί… της «θεωρίας των δύο άκρων», που κατά κάποιον τρόπο ορισμένοι επιθυμούν να μην ισχύει, ενώ η πραγματικότητα, από όπου και να την πιάσεις, δείχνει ακριβώς το αντίθετο.
«Μην μιλάς εσύ, είσαι φασίστας». Αυτή η φράση σε τραμπουκισμό από έναν -σχεδόν μεσήλικα- φοιτητή σε συνάδελφό του που ήταν μέλος της ΔΑΠ, σε συνέλευση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, πριν από 25 χρόνια. Τα επόμενα που ακολούθησαν, σταμάτησε να μου κάνει εντύπωση. Μα πώς κατηγορείς κάποιον για φασισμό κόβοντάς του το λόγο, ενώ εσύ υποτίθεται ότι εκπροσωπείς την πρόοδο και τη δημοκρατία, όσο και τη γνωστή ρήση του Βολταίρου στην οποία θεμελιώθηκε ακριβώς το δικαίωμα του λαού για ελεύθερη έκφραση; Νεανικές έωλες απορίες…
Η πραγματικότητα δείχνει αρκετά πιο απλοί. Κοινοί χουλιγκάνοι, τραμπούκοι, ακόμα και μαχαιροβγάλτες, επιστρατεύονται συχνά για να χτυπήσουν -όχι με επιχειρήματα ή όποιο άλλο «όπλο» διαθέτει η Δημοκρατία προκειμένου να εκφράζονται όλοι- αλλά στην κυριολεξία, όποιον διαφωνεί με τη δική τους, συνήθως περιθωριακή και κοινωνικά και εθνικά ακραία επικίνδυνη, θέση και άποψη. Και συνήθως, παρά τη σοβαρότητα των παραπτωμάτων αυτών των εκφραστών της κοινωνικής αποτυχίας μας, ελάχιστοι ή κανείς δεν τιμωρείται. Για αυτό και συνεχίζουν.
Και λόγω του «αριστερού» -στο μυαλό τους- προσήμου, έχουν και το ιδεολογικό άλλοθι για τις φασιστικές αιματηρές επιθέσεις, ή τουλάχιστον δεν είναι και λίγοι αυτοί που τους το αποδίδουν. Η ιδεολογική ηγεμονία, βλέπετε, για κάποιον λόγο κρατεί ακόμα, και άνθρωποι βουτηγμένοι στην υποκρισία είναι πάντα πρόθυμοι να κατηγορήσουν τον «αντίπαλο» για κάτι που κάνουν οι ίδιοι και πολύ χειρότερα. Αλλά είπαμε, «αυτοί μπορούν».
Και κάποιος, εν έτει 2025, έθρεψε αρκετά αυτό το φίδι, τόσο ώστε να μην φοβάται καν να πραγματοποιεί τις καταδρομικές επιθέσεις, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, σε οποιαδήποτε ακόμα και πολύ καλά φυλασσόμενη περιοχή της Αθήνας.
Είχε προηγηθεί ο τραμπουκισμός, χωρίς αίματα ευτυχώς, πριν από δύο εβδομάδες στον «Ιανό», μια ανάσα από το Σύνταγμα δηλαδή, όπου λάμβανε χώρα μια εκδήλωση για την τραγωδία των Τεμπών που δεν άρεσε σε αυτούς που θεωρούν ότι η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί με μια άποψη και μια ιδεολογία, και τα εμπόδια σε αυτήν θα πρέπει να φιμώνονται και να μην τολμούν καν να εκφραστούν.
Και αυτή την εβδομάδα, ήταν η σειρά της Νομικής. Εκεί λάμβανε χώρα μια φαινομενικά εντελώς ουδέτερη εκδήλωση, συγκεκριμένα οι ημέρες καριέρας , κατά την οποία κάθε χρόνο οι φοιτητές καλούν ομιλητές για να τονίσουν τις δυνατές επαγγελματικές διεξόδους που έχουν οι νέοι.
Κι όμως, αυτή η εκδήλωση έγινε στόχος -και όχι τυχαία, φυσικά, από τους φασίστες. Γιατί; Μα γιατί, καταρχάς, τη διοργάνωσε η ΔΑΠ, η φοιτητική νεολαία του κυβερνώντος κόμματος, που εξέλαβε την πλειοψηφία, δηλαδή, στις προηγούμενες εθνικές εκλογές… Στους φασίστες, όμως, σίγουρα δεν αρέσουν οι πλειοψηφίες.
«Θα πεθάνετε ρε τελειώσατε», ήταν η μόνη φράση που εκστόμισαν οι κουκουλοφόροι τραμπούκοι που εισέβαλλαν στον πανεπιστημιακό χώρο, ξεκινώντας να τραμπουκίζουν και να τρομοκρατούν, πριν τραυματίσουν σοβαρά έναν φοιτητή που σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στην άνανδρη επίθεση. Η Νομική γέμισε αίματα, η εκδήλωση φυσικά διακόπηκε, ο σκοπός επετεύχθη.
Η αστυνομία διαθέτει βίντεο από την επίθεση και εξετάζει όλα τα στοιχεία για τον εντοπισμό των δραστών, ελάχιστοι είναι αισιόδοξοι όμως, ότι αφενός θα βρεθούν, αφετέρου και να βρεθούν, θα λάβουν μια αρμόζουσα για το δημοκρατικό μας πολίτευμα ποινή για την πράξη τους, με το νόημά της να είναι, όχι κάτι περισσότερο από αυτό που προβλέπει το σωφρονιστικό μας σύστημα. Δηλαδή, να μην το ξανακάνουν και να αποτραπούν και επίδοξοι μιμητές τους από το να πράξουν κάτι ανάλογο.
Ωστόσο αν θέλουμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, θα δούμε ότι η ΔΑΠ δεν ήταν αρκετός λόγος για κάτι τέτοιο. Ο μεγάλος στόχος ήταν άλλος. Ήταν οι ομιλητές. Εγνωσμένου κύρους και μεγάλης απήχησης καθηγητές γεωπολιτικής και στρατιωτικοί αναλυτές, όπως είναι ο Γιώργος Μάζης και ο Κώστας Γρίβας, γνωστοί για τις πύρινες αναλύσεις τους, που αφορούν συνήθως σε ζητήματα προστασίας της εθνικής μας ανεξαρτησίας και του Ελληνισμού, ή της σημασίας αναβάθμισης των Ενόπλων Δυνάμεων, ακριβώς για να συνεχίσουμε να παραμένουμε ανεξάρτητοι, ειδικά απέναντι στον εχθρικό γείτονα που διαρκώς δείχνει ότι κάτι ετοιμάζει.
Και αυτοί οι άνθρωποι, είναι σίγουρα ο νούμερα ένα στόχος των φασιστών. Διότι κατά βάση εκφράζονται εθνικά και ο στόχος είναι η Ελλάδα.
Από το κάψιμο της ελληνικής σημαίας σε διαδηλώσεις, μέχρι τις επιθέσεις ακόμα και στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, τα παραδείγματα της «εσωτερικής» επίθεσης σε κάθε τι εθνικό, είναι αναρίθμητα, από τους ανθέλληνες φασίστες.
Και η ευκαιρία του Γιάννη Μάζη στο ίδιο έδρανο με τον Κώστα Γρίβα, στην ίδια αφύλακτη… πολιτεία, για αυτούς παραήταν καλή ευκαιρία για να πάει χαμένη.
Κάθε εθνική φωνή πρέπει να σιωπά, ή να φοβάται να μιλήσει. Και ο κύριος Μάζης, σε δηλώσεις του σε διαδικτυακή εκπομπή, το ερμήνευσε, απέξω απέξω…
«Εμείς έχουμε καυτηριάσει καταστάσεις για τα ελληνοτουρκικά, έχουμε πει σκληρά πράγματα. Υπάρχει όμως μια πολιτική εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας», ανέφερε. «Λυπάμαι γι’ αυτά τα παιδιά, γιατί έχω γιο στην ηλικία τους», συμπλήρωσε, ειλικρινά λυπημένος και προβληματισμένος για αυτό που γίνεται στη χώρα του, και παίρνει τη μορφή του «εσωτερικού εχθρού», για τον οποίο ο ίδιος έχει αναφερθεί πολλάκις.
Ο Κώστας Γρίβας έδωσε κι αυτός το στίγμα, με τον δικό του τρόπο, φωτογραφίζοντας τους δράστες και τα κίνητρα τους, δίνοντας μάλιστα μια άλλη διάσταση, αυτή του «ναζισμού».
«Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι άνανδροι και τι πρεσβεύουν πολιτικά. Δεν ξέρω αν είναι «αντιεξουσιαστές» ή κάτι σχετικό. Αν κινήθηκαν «αυθορμήτως» ή ήταν καθοδηγούμενοι. Αν είναι Έλληνες ή κάτι άλλο. Αυτά θα τα μάθουμε όταν (;) εντοπιστούν και αποκαλυφθούν.
Ωστόσο, αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι εδώ και καιρό και εγώ και όλοι, μα όλοι, οι καθηγητές που συμμετείχαμε στη χθεσινή εκδήλωση έχουμε στοχοποιηθεί, απειληθεί και καθυβριστεί από ένα πολυπλόκαμο ψηφιακό παρακράτος στα ΜΚΔ, στο οποίο εξέχοντα ρόλο παίζουν συγκεκριμένοι λογαριασμοί, ναζιστικής ιδεολογίας.
Ξεκάθαρης και δηλωμένης. Όχι εθνικιστικής, όχι «ακροδεξιάς». Ναζιστικής. Λογαριασμοί που καθυβρίζουν τον Ιωάννη Μεταξά επειδή αντιστάθηκε στην ιταλική εισβολή, που θεωρούν τον Χίτλερ προστάτη της Ευρώπης, που καλούν για ανανέωση του ελληνικού αίματος από Αλβανούς και Ουκρανούς γιατί «είναι πιο καθαροί φυλετικά» από τους «μελαχρινούς» Έλληνες, που βρίζουν τον Στρατό και την Εκκλησία και μία σειρά από άλλα.
Οι λογαριασμοί αυτοί σήμερα εκφράζουν την επιδοκιμασία τους για την επίθεση εναντίον μας και πανηγυρίζουν».
