Οι δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, με αιχμή τον πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, σηματοδοτούν μια νέα γεωπολιτική εποχή, στην οποία δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για ουδέτερες στάσεις. Η Ελλάδα καλείται να επανακαθορίσει την πορεία της, ώστε να προστατεύσει τον ελληνισμό από τις επιπτώσεις των ραγδαίων μεταβολών που διαφαίνονται.
Τα τεκτονικά γεγονότα που εκτυλίσσονται σε Ιράν, Ιράκ, Συρία και, όπως όλα δείχνουν, σύντομα και στην Τουρκία, οδηγούν σε διάλυση υφιστάμενων κρατικών μορφών και τη διαμόρφωση νέων, όπως το ενδεχόμενο ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Παράλληλα, στην Ανατολική Μεσόγειο, μεγάλοι ενεργειακοί κολοσσοί ετοιμάζονται να αξιοποιήσουν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Η Τουρκία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την αστάθεια, προωθώντας τα συμφέροντά της από το Αιγαίο έως τη Λιβύη. Η Ελλάδα, ωστόσο, παραμένει παρατηρητής, προσπαθώντας να προσαρμόσει τη στάση της κάθε φορά στα νέα δεδομένα. Όμως οι συνθήκες πλέον απαιτούν ενεργή και σαφή στρατηγική κατεύθυνση.
Οι επιπτώσεις του πολέμου Ιράν-Ισραήλ έχουν ήδη φανεί, με ζητήματα ασφαλείας σε Κρήτη και Κύπρο, παρουσία πρακτόρων και αυξημένες απειλές. Το Ιράν, με την ηγεσία του σχεδόν αποδεκατισμένη, γίνεται ακόμα πιο απρόβλεπτο. Συγχρόνως, η Ελλάδα αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό, τουρκικές και λιβυκές απειλές, και το ενδεχόμενο επέκτασης της σύγκρουσης.
Είναι επιτακτική ανάγκη για ένα εθνικό σχέδιο, ανεξάρτητο από κομματικές σκοπιμότητες και με πυρήνα την εθνική συνείδηση. Οι πέντε βασικοί του άξονες:
1. Δόγμα Εθνικής Αυτοπεποίθησης – Όχι Παθητικής Αντίδρασης
Απαιτείται αλλαγή στάσης σε όλα τα επίπεδα. Δεν πρέπει να περιμένουμε τις προκλήσεις, αλλά να τις προλαμβάνουμε.
Συστήνεται Μόνιμο Συμβούλιο Εθνικής Στρατηγικής, με ειδικούς από στρατό, διπλωματία, νομική και επιστήμες, ώστε να διαμορφώνει μια μακροχρόνια εθνική πολιτική, ανεπηρέαστη από πολιτικές εναλλαγές.
Η αντίδραση της Ελλάδας σε κρίσιμα σημεία της περιοχής ευθύνης της πρέπει να είναι άμεση, όπως σε Λιβύη, Μονή Σινά, Συρία, και όχι καθυστερημένη ή αποσπασματική.
2. Ανασυγκρότηση της Εθνικής Άμυνας
Η άμυνα δεν μπορεί να είναι μόνο αμυντική. Το νέο δόγμα πρέπει να ενσωματώνει επιθετικά χαρακτηριστικά όταν απαιτείται.
Η επένδυση στην αμυντική βιομηχανία με μεταφορά τεχνογνωσίας είναι κρίσιμη. Πρέπει να δημιουργηθεί ειδική αποτρεπτική δύναμη, με εξοπλισμένα UAVs, ταχείας αντίδρασης μονάδες και ψηφιακή κάλυψη, με στόχο την ετοιμότητα και την πληροφοριακή υπεροχή, όπως το Ισραήλ.
Η κοινωνία οφείλει να ανακτήσει την εθνική υπερηφάνεια, μέσα από την παιδεία, τον ορθό τεχνοκρατικό σχεδιασμό και την εξάλειψη του κομματισμού, ιδιαίτερα σε κρίσιμες δομές του κράτους.
3. Επιθετική Διπλωματία σε Ολόκληρη τη Μεσόγειο
Η εξωτερική πολιτική πρέπει να πάψει να είναι προβλέψιμη ή δεδομένη. Ο στόχος είναι οι στρατηγικές συμμαχίες, με χώρες όπως η Ινδία, η Αίγυπτος, η Αρμενία και οι Κούρδοι, που έχουν αντίρροπα συμφέροντα με την Τουρκία.
Η παρουσία μας στα διεθνή fora πρέπει να είναι δυναμική, με προτάσεις και δίκτυα επιρροής (soft power), όπως πανεπιστήμια, πολιτιστικά ιδρύματα και think tanks. Η στρατιωτική διπλωματία αποκτά κυρίαρχη θέση.
4. Παιδεία με Εθνική Κατεύθυνση
Η νέα γενιά πρέπει να εκπαιδευτεί στην έννοια της εθνικής κυριαρχίας, της διπλωματίας και της στρατηγικής.
Η Παιδεία οφείλει να διδάσκει υγιή πατριωτισμό και να αποθαρρύνει την αποστράγγιση επιστημονικού δυναμικού. Μέσα από ΜΜΕ και διεθνείς πλατφόρμες πρέπει να προβάλλεται η ιστορική και επιστημονική συνεισφορά του ελληνισμού.
5. Ψηφιακή Κυριαρχία και Άμυνα στον Κυβερνοχώρο
Οι επόμενες συγκρούσεις ίσως ξεκινήσουν σε ψηφιακά πεδία: datacenters, δορυφόρους και AI. Χρειαζόμαστε υποδομές κυβερνοασφάλειας, τεχνολογική αυτονομία και προσωπικό εκπαιδευμένο να λειτουργεί μέσα σε αυτό το περιβάλλον.
Η εμπειρία της Ουκρανίας δείχνει την ανάγκη συνδυασμού παραδοσιακών και σύγχρονων πολεμικών μορφών. Όμως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ψυχολογική κυριαρχία: αν δεν την ανακτήσουμε ως κοινωνία, καμία υπερδύναμη και κανένα οπλικό σύστημα δεν θα είναι αρκετά.
Η Ελλάδα δεν απείλησε ποτέ κανέναν, αλλά δεν φοβάται και κανέναν. Όταν απαιτείται, έχει τη δύναμη να διδάσκει ιστορία στους φίλους – και κυρίως στους εχθρούς της.
