Η Ευρώπη οφείλει να έχει ενεργό ρόλο, επισημαίνει ο Λουκάς Φουρλάς, Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ και Επικεφαλής της Κυπριακής Αντιπροσωπείας στο ΕΛΚ σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Attica Times» και την Οικονομική Αναλύτρια Δάφνη Γρηγοριάδη.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, με την κλιμάκωση ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ, προκαλούν ανησυχία. Ως Ευρωβουλευτής από μια χώρα με κρίσιμη γεωστρατηγική θέση, πώς αξιολογείτε τη κατάσταση;
Η Κύπρος βρίσκεται κυριολεκτικά στην καρδιά αυτής της γεωπολιτικής «γειτονιάς» και εννοείται πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις ως απλοί θεατές. Η πρόσφατη κλιμάκωση ανάμεσα στο Ιράν και το Ισραήλ μας υπενθυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η ασφάλεια στην περιοχή. Μια σπίθα αρκούσε για να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και δυστυχώς αυτή η σπίθα έχει ανάψει για τα καλά.
Ως Ευρωβουλευτής από την Κύπρο, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι οποιαδήποτε σύρραξη κοντά μας έχει άμεσο ή έμμεσο αντίκτυπο στην εθνική μας ασφάλεια, στην ενεργειακή μας στρατηγική, αλλά και στη σταθερότητα της ΕΕ συνολικά.
Ως Μόνιμος Εισηγητής του Ευρωκοινοβουλίου για το Ιράν, έχω τονίσει επανειλημμένα ότι η Ευρώπη οφείλει να έχει ενεργό ρόλο. Να μην είναι ούτε απλός παρατηρητής ούτε και ουδέτερος διαμεσολαβητής.
Έχουμε υποχρέωση να στηρίζουμε το διεθνές δίκαιο, αλλά και να προστατεύουμε την ειρήνη με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα. Η Κύπρος πρέπει να αξιοποιήσει τη στρατηγική της θέση, όχι ως πεδίο ανταγωνισμών, αλλά ως πυλώνας σταθερότητας και υπευθυνότητας στην περιοχή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδεικνύει ξεκάθαρη στήριξη στην Ουκρανία απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα. Ωστόσο, αρκετοί πολίτες στην Κύπρο διαπιστώνουν ότι η ίδια αποφασιστικότητα απουσιάζει σε θέματα τουρκικής παραβατικότητας και κατοχής στην Κύπρο. Πώς το αξιολογείτε;
Είναι γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στάθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της Ουκρανίας απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα. Και πολύ καλά έκανε. Η παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κράτους δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αναπάντητη. Είναι ζήτημα αρχών, είναι ζήτημα ευρωπαϊκής αξιοπιστίας. Όμως, αυτή η αποφασιστικότητα και η ενότητα στην περίπτωση της Ουκρανίας, δυστυχώς, απουσιάζει όταν πρόκειται για την Κύπρο. Και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Το νιώθουν βαθιά οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας εδώ και δεκαετίες.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εύλογο: Γιατί η ΕΕ δείχνει τόση αποφασιστικότητα στην περίπτωση της Ουκρανίας και όχι στην περίπτωση της Κύπρου; Γιατί υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Είναι η γεωπολιτική σημασία της Ουκρανίας μεγαλύτερη από αυτήν της Κύπρου; Έχουν οι Κύπριοι πολίτες λιγότερη αξία;
Ως Ευρωβουλευτής, νιώθω αυτή τη διαχρονική αδικία πολύ έντονα. Δεν είμαι απλώς ένας εκπρόσωπος στο Στρασβούργο ή στις Βρυξέλλες. Είμαι ένας Κύπριος πολίτης που μεγάλωσε με τη μνήμη της κατοχής, με το άδικο να γίνεται καθεστώς. Και αυτή την εμπειρία τη μεταφέρω κάθε φορά που παίρνω τον λόγο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν διστάζω να μιλώ ξεκάθαρα, ακόμα κι αν αυτό ενοχλεί.
Έχω καταθέσει επανειλημμένα ερωτήσεις και παρεμβάσεις προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ύπατη Εκπρόσωπο Εξωτερικών Υποθέσεων, ζητώντας ξεκάθαρες τοποθετήσεις για την τουρκική παραβατικότητα. Ζήτησα να υπάρξει ενιαία ευρωπαϊκή στάση, όπως αυτή που εφαρμόστηκε απέναντι στη Ρωσία. Ζήτησα κυρώσεις, πολιτική πίεση και ενεργοποίηση όλων των διπλωματικών και νομικών μέσων που έχει στη διάθεσή της η Ένωση. Η Ευρώπη δεν μπορεί να «διαβάζει» το διεθνές δίκαιο à la carte. Είτε πιστεύει στις αρχές της, είτε απλώς τις επικαλείται όταν τη συμφέρει.
Δεν δέχομαι τη λογική των δύσκολων ισορροπιών ή της «ρεαλπολιτίκ».
Προσωπικά, δεν θα σταματήσω να το φωνάζω: Η Κύπρος είναι Ευρώπη. Και η Ευρώπη οφείλει να υπερασπιστεί κάθε σπιθαμή της επικράτειάς της. Δεν υπάρχουν καλές και κακές κατοχές. Δεν υπάρχουν επιτρεπτές ή ανεκτές εισβολές. Αν θέλουμε μια Ευρώπη που να εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες της, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι δίκαιη. Και να σέβεται τις δεσμεύσεις της έναντι όλων των κρατών μελών. Όχι μόνο των ισχυρών.
Η πρόσφατη εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας προκαλεί ερωτήματα για την ευρωπαϊκή συνοχή. Αν και επίσημα η Τουρκία έχει αποκλειστεί από ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μέσω του “Rearm Europe”, στην πράξη υπάρχει αβεβαιότητα για την κατεύθυνση πόρων μέσω εμμέσων διαύλων. Υπάρχουν μηχανισμοί διαφάνειας και πολιτικής εγρήγορσης ώστε να διασφαλιστεί ότι ευρωπαϊκά κεφάλαια δεν στηρίζουν στρατιωτικές επιλογές που αντιβαίνουν τις ευρωπαϊκές αξίες;
Το ζήτημα της αμυντικής συνεργασίας Ιταλίας–Τουρκίας θέτει ένα πολύ σοβαρό ερώτημα για την αξιοπιστία και τη συνοχή της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι δυνατόν η Τουρκία, μια χώρα που διατηρεί στρατό κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος, που απειλεί καθημερινά την Κύπρο και την Ελλάδα, που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, να απολαμβάνει έμμεσες διευκολύνσεις ή να έχει πρόσβαση σε στρατιωτική τεχνογνωσία ευρωπαϊκής προέλευσης.
Ως Ευρωβουλευτής, δεν δέχομαι να υπάρχει ούτε ευρώ ευρωπαϊκού προϋπολογισμού που, άμεσα ή έμμεσα, να ενισχύει τη στρατιωτική ισχύ της Άγκυρας. Για τον λόγο αυτόν, έχω απευθύνει γραπτές ερωτήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ζητώντας απόλυτη διαφάνεια και αυστηρούς ελέγχους. Δεν αρκεί να αποκλείεται τυπικά η Τουρκία από χρηματοδοτικά σχήματα όπως το “Rearm Europe”. Πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν βρίσκει εναλλακτικούς διαύλους μέσω διμερών συμφωνιών ή κοινών προγραμμάτων.
Η πολιτική εγρήγορση και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι το μόνο ανάχωμα απέναντι σε τέτοιες μεθοδεύσεις. Και εγώ, από τη θέση μου, θα συνεχίσω να επιμένω με ξεκάθαρες παρεμβάσεις. Χωρίς φόβο και χωρίς εκπτώσεις.
Έχετε αναπτύξει έντονη κοινωνική δράση με πρωτοβουλίες όπως οι “Μικροί Ήρωες”, στηρίζοντας παιδιά που δίνουν μάχη με τον καρκίνο. Μιλήστε μας για αυτή την προσπάθεια.
Πέρα από την πολιτική, υπάρχει και η ανθρώπινη διάσταση, πολύ πιο σημαντική αν με ρωτάτε. Και για μένα, αυτή αποτυπώνεται στην πρωτοβουλία μου των «Μικρών Ηρώων». Πρόκειται για παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο, που ζουν καθημερινά μέσα στα νοσοκομεία, αλλά παρ’ όλα αυτά χαμογελούν, ελπίζουν, αγωνίζονται. Αν αυτά τα παιδιά δεν είναι ήρωες, τότε ποιοι είναι;
Η δράση αυτή ξεκίνησε ως προσωπική ανάγκη, ως ένα χρέος απέναντι στη ζωή και σε όσους δοκιμάζονται. Με τη βοήθεια συνεργατών, εθελοντών, γονιών και γιατρών, καταφέραμε να δώσουμε χαρά σε αυτά τα παιδιά. Δώρα, ευχές, μικρές «αποδράσεις» από την καθημερινή τους μάχη. Όμως πιο σημαντικό κι από όλα αυτά είναι η παρουσία. Το να δείξεις ότι δεν είναι μόνα τους.
Δεν κάνω πολιτική με τον ανθρώπινο πόνο. Αντιθέτως, προσπαθώ να μεταφέρω αυτή την εμπειρία μέσα στην πολιτική. Να δείξω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα στο επίκεντρο. Οι «Μικροί Ήρωες» μου θυμίζουν καθημερινά γιατί αξίζει να παλεύουμε. Όχι για καρέκλες, αλλά για αξίες. Και θα συνεχίσω να τους στηρίζω, με κάθε τρόπο, για όσο μπορώ.
