Κάθε φορά που ξημερώνει, κάπου στην πόλη ξεκινά η σιωπηλή διαδρομή του απορριμματοφόρου. Είναι εκείνοι που δεν βλέπουμε — ή καλύτερα, που συνηθίσαμε να μην βλέπουμε. Οι εργάτες καθαριότητας, και ειδικά οι συνοδοί απορριμματοφόρων, δουλεύουν ενώ εμείς κοιμόμαστε. Κι όμως, είναι από τους λίγους ανθρώπους που κυριολεκτικά “παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα” κάθε μέρα.
Του Κίμωνα Λογοθέτη
Το πρόσφατο δυστύχημα στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος, με τον θάνατο μιας εργαζόμενης στην καθαριότητα, ήρθε να ταρακουνήσει τη σιωπή που περιβάλλει αυτό το επάγγελμα. Μια γυναίκα που ξεκίνησε για τη δουλειά της, όπως κάθε πρωί. Που στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο στην άκρη του δρόμου, δίπλα στο όχημα. Και δεν γύρισε ποτέ πίσω.
Η εργασία του συνοδού απορριμματοφόρου δεν είναι απλώς κοπιαστική. Είναι επικίνδυνη, ασφυκτική, αόρατη. Μέσα στο σκοτάδι, κάτω από βροχή ή ήλιο, σε δρόμους που δεν έχουν σταματήσει ποτέ. Κάθε φορά που το όχημα σταματά, εκείνος ή εκείνη κατεβαίνει, τρέχει, σηκώνει, ξανανεβαίνει. Και την επόμενη γωνία – το ίδιο.
Ποιος από εμάς έχει σκεφτεί, οδηγώντας το πρωί, πόσο κοντά περνάμε από αυτούς τους ανθρώπους; Πόσο απροστάτευτοι είναι ανάμεσα στην ταχύτητα και τη σκόνη; Πόσο αθόρυβα — και ταυτόχρονα ηρωικά — κάνουν μια δουλειά που κρατά τις πόλεις καθαρές και ζωντανές;
Δεν είναι θέμα ευθυνών ή διαμαρτυρίας. Είναι θέμα ανθρώπινης αναγνώρισης.
Ας σταθούμε για λίγο σε αυτούς που δεν ζητούν τίποτα, αλλά αξίζουν τα πάντα. Ας τους δούμε — πραγματικά. Όχι μόνο όταν συμβαίνει το κακό, αλλά κάθε πρωί που μαζεύουν τα σκουπίδια μας, και μαζί, μαζεύουν και ένα κομμάτι από την αδιαφορία μας.
Ας μην τους προσπερνάμε άλλο.
