Η περίοδος που ακολουθεί τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, η οποία υπό άλλες συνθήκες θα σήμαινε ανακούφιση και προγραμματισμό για τη φοιτητική ζωή, μετατρέπεται πλέον σε έναν νέο «πονοκέφαλο» για πολλές οικογένειες. Η εύρεση κατοικίας για τους νέους φοιτητές γίνεται ολοένα και δυσκολότερη, καθώς τα ενοίκια έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη – ειδικά κοντά σε πανεπιστημιακές σχολές – καθιστώντας τη στέγαση μια ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση.
Παρά το γεγονός ότι οι γονείς στήριξαν επί μήνες την προσπάθεια των παιδιών τους να εισαχθούν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με το επόμενο εμπόδιο: την υπερκοστολογημένη φοιτητική κατοικία. Η διαθεσιμότητα μικρών διαμερισμάτων είναι περιορισμένη, ενώ η ζήτηση, που κορυφώνεται με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, «στριμώχνει» ακόμη περισσότερο τις οικογένειες.
Ο Κοσμάς Θεοδωρίδης, γενικός γραμματέας του συλλόγου μεσιτών Αττικής, εξηγεί ότι το πρόβλημα εντείνεται από τη μαζική ζήτηση σε σύντομο χρονικό διάστημα:
«Όταν έχεις ξαφνικά πάρα πολύ κόσμο ο οποίος μπαίνει στην αγορά, έχεις πρόβλημα γιατί δεν υπάρχουν αρκετά ακίνητα για να βολέψουν όλους σε πολύ χαμηλές τιμές».
Παρότι αναγνωρίζει ότι «υπάρχει επάρκεια ακινήτων στην αγορά», επισημαίνει ότι η στεγαστική κρίση στους φοιτητές συνδέεται στενά με την απουσία φοιτητικών εστιών και ότι το πρόβλημα είναι πιο έντονο «στις μεγάλες πόλεις και τις τουριστικές περιοχές».
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η εικόνα που περιγράφει ο Σταύρος Τριλυράκης, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας:
«Η πραγματικότητα η ζοφερή είναι ότι το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ η φοιτητική στέγη αποτελεί μία απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να σπουδάσει ένας φοιτητής, δυστυχώς αποτελεί ένα εμπόρευμα, ένα αντικείμενο αισχροκέρδειας».
Προσθέτει με αγανάκτηση:
«Ερχόμαστε αντιμέτωποι οι γονείς και οι φοιτητές με πανάκριβα ενοίκια για σπίτια “τρύπες” και ερείπια σε περιοχές, σε πολλές των περιπτώσεων, τουριστικές, όπου έχουμε βραχυχρόνια ενοικίαση χώρων».
Κριτική ασκείται και στον ρόλο της Πολιτείας, καθώς – σύμφωνα με τον ίδιο – δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά στην αξιοποίηση των διαθέσιμων υποδομών των ΑΕΙ ούτε στην εφαρμογή σύγχρονων λύσεων που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν την κατάσταση:
«Έχουμε ένα κράτος το οποίο δεν αξιοποιεί τις περιουσίες των ανώτατων ιδρυμάτων, δεν αξιοποιεί τη σύγχρονη τεχνογνωσία, το σύγχρονο επιστημονικό δυναμικό, προκειμένου να προβεί στην ίδρυση φοιτητικών εστιών. Κάθε χρόνο γίνονται εξαγγελίες, έχουμε εικονικές ανακαινίσεις, δίνονται εκατομμύρια σε εργολάβους, χωρίς στην πραγματικότητα να βελτιώνεται η όλη διαβίωση».
Σε ένα ήδη δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, η φοιτητική στέγη εξελίσσεται σε μείζον κοινωνικό ζήτημα, αναδεικνύοντας τόσο τα προβλήματα της στεγαστικής πολιτικής όσο και την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών για τη νέα γενιά σπουδαστών.
