Της Μαριάννας Γεωργαντή
Έχει τύχει σε πολλούς: να περνάς μια δύσκολη φάση, να νιώθεις ότι δεν υπάρχει προοπτική μπροστά, και να σου έρχεται η ιδέα να ξαναγυρίσεις σε έναν πρώην. Ξέρεις ότι δεν ταιριάξατε, ξέρεις ότι σε απογοήτευσε, αλλά επειδή η μοναξιά μοιάζει ανυπόφορη, αναζητάς μια ψευδαίσθηση σταθερότητας στο παρελθόν. Είναι το πιο σίγουρο λάθος. Γιατί αν σε πλήγωσε μια φορά, μάλλον θα σε πληγώσει ξανά. Καλύτερα να επενδύσεις στο να φτιάξεις κάτι νέο ή να δουλέψεις αυτό που ήδη έχεις, παρά να ψάχνεις σωτηρία σε ό,τι απέτυχε.
Αυτό το μοτίβο θυμίζει έντονα τη συζήτηση για τον Αλέξη Τσίπρα. Ξαφνικά, με την αντιπολίτευση διαλυμένη, με έναν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα, με ένα ΠΑΣΟΚ που παραπαίει κάτω από την αδύναμη ηγεσία Ανδρουλάκη, και με την κοινωνία να αναζητά μια φωνή απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ξεπροβάλλει το σενάριο της «επιστροφής Τσίπρα». Όχι επειδή υπάρχει ενθουσιασμός, αλλά επειδή υπάρχει κενό.
Το πρόβλημα είναι ότι η επιστροφή σε έναν πρώην πρωθυπουργό που μας έφερε τρίτο μνημόνιο, που παραβίασε το δημοψήφισμα του 2015, που επέλεξε τον εύκολο δρόμο του ψέματος και της αυταπάτης, δεν μπορεί να είναι λύση. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με τον γνωστό οξύ τρόπο της, θύμισε ότι ο Τσίπρας δεν έχει πατήσει στη Βουλή σχεδόν δύο χρόνια και ότι η «πολιτική του απουσία» έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πρόθεσή του να επιστρέψει. Από την άλλη, η κυβέρνηση, δια του Παύλου Μαρινάκη, μιλά για «πολιτικό ξέπλυμα», καταγγέλλοντας μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Τσίπρας ως αθώος και άφθαρτος, ενώ είναι ο άνθρωπος που χρέωσε εκ νέου τη χώρα.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Ούτε ο Τσίπρας είναι «ο εχθρός του λαού» που κατασκεύασε η Δεξιά, ούτε όμως και ο σωτήρας που μπορεί να επιστρέψει και να εμπνεύσει την κοινωνία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος, αλλά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα έχει μείνει τόσο άδειο από προοπτική, ώστε μια επιστροφή που κανονικά θα έμοιαζε αδιανόητη να φαντάζει σε κάποιους ως «λύση ανάγκης». Αυτό είναι η πραγματική ήττα: η έλλειψη αξιόπιστης αντιπολίτευσης, που αφήνει τον Μητσοτάκη να κυριαρχεί χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο.
Αν κάτι δείχνει η συζήτηση περί «επιστροφής Τσίπρα», είναι η απελπισία μιας κοινωνίας που νιώθει ότι δεν έχει φωνή να την υπερασπιστεί. Το ζητούμενο δεν είναι να γυρίσουμε σε έναν πρώην, αλλά να βρούμε το κουράγιο να δημιουργήσουμε νέες πολιτικές δυνάμεις, νέες ηγεσίες και νέες προοπτικές. Αλλιώς, θα παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης και νοσταλγίας που δεν οδηγεί πουθενά.
