Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η πρωτεύουσα διέθετε αποθέματα νερού που επαρκούσαν για πολλά συνεχόμενα έτη. Το 2019 οι ταμιευτήρες ξεπερνούσαν τα 1,2 εκατ. κ.μ., όμως σήμερα η εικόνα έχει ανατραπεί: το νερό που απομένει καλύπτει μόλις τις ανάγκες ενός χρόνου. Αν οι χειμερινές βροχές αποδειχθούν φτωχές, από το 2027 η Αθήνα κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρή κρίση ύδρευσης.
Η κατανάλωση αυξάνεται σταθερά κατά 6% από το 2023, ενώ απουσιάζουν οι καμπάνιες περιορισμού σπατάλης που θυμίζουν τη δεκαετία του ’90. Το Εθνικό Σχέδιο για τη διαχείριση της λειψυδρίας παραμένει εκκρεμές, την ώρα που ισχυροί όμιλοι –ελληνικοί και πολυεθνικοί– διεκδικούν μερίδιο από την «αγορά του νερού».
Στις 26 Σεπτεμβρίου τα αποθέματα στους τρεις ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ έφταναν μόλις τα 408,4 εκατ. κ.μ. έναντι 644,7 εκατ. το προηγούμενο έτος. Η εταιρεία έχει ήδη επιστρατεύσει την Υλίκη και γεωτρήσεις της Μαυροσουβάλας για να ενισχύσει την παροχή, ενώ περίπου το 40% της κατανάλωσης προέρχεται πλέον από αυτές τις εφεδρικές πηγές.
Η μόνιμη και αξιόπιστη λύση θεωρείται η τροφοδοσία του Εύηνου μέσω της λίμνης Κρεμαστών και η σύνδεση με Κρικελοπόταμο και Καρπενησιώτη, έργο κόστους 450 εκατ. ευρώ που μπορεί –στην καλύτερη περίπτωση– να αποδώσει σε 3-4 χρόνια. Παράλληλα, προχωρά μελέτη για εργοστάσιο αφαλάτωσης στη Θίσβη, δυναμικότητας έως 200.000 κ.μ. ημερησίως, με δυνατότητα άμεσης ένταξης στο δίκτυο του Μόρνου.
Η αφαλάτωση, αν και αναγκαία δικλείδα ασφαλείας, έχει υψηλό κόστος και περιβαλλοντικές επιπτώσεις, ενώ το νερό στην Ελλάδα παραμένει από τα φθηνότερα στην Ευρώπη. Η εισαγωγή αφαλατωμένου νερού θα αυξήσει αναπόφευκτα την τιμή – κάτι που η κυβέρνηση και η ΕΥΔΑΠ αποφεύγουν προς το παρόν να συζητήσουν ανοιχτά.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: η Αθήνα δεν διψά ακόμη, αλλά χωρίς άμεσα έργα και περιορισμό της σπατάλης, η κατάσταση θα γίνει οριακή μέσα στα επόμενα χρόνια. Το νερό δεν είναι ανεξάντλητο∙ απαιτεί υποδομές, σχέδιο, συνείδηση – και κυρίως χρόνο, ο οποίος εξαντλείται.
