Του Κίμωνα Λογοθέτη
Υπάρχουν στιγμές που δεν μετρώνται με σκορ, αλλά με ρίγη. Στιγμές που γίνονται μνήμη και σύμβολο. Μια τέτοια στιγμή ζήσαμε στις 30 Αυγούστου 2025, στο EuroBasket που φιλοξενήθηκε στη Λεμεσό. Στον αγώνα Ελλάδας–Κύπρου, όταν αντήχησε ο εθνικός ύμνος, το γήπεδο πάγωσε· κι έπειτα πλημμύρισε από φωνές, συγκίνηση και δάκρυα. Δεν ήταν ένας ύμνος για μία χώρα· ήταν ο κοινός ύμνος δύο πατρίδων, η κοινή ψυχή ενός Έθνους.
Οι παίκτες των δύο ομάδων στάθηκαν αγκαλιασμένοι και τραγούδησαν μαζί. «Σε γνωρίζω από την κόψη…», ο στίχος αντήχησε μέσα από την ανάσα και την καρδιά. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε διάκριση· υπήρχε μόνο ο Ελληνισμός, ενιαίος και αδιαίρετος. Ο ύμνος, «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», δεν ήταν απλώς μελωδία· ήταν η ίδια η ψυχή που ενώθηκε σε έναν παλμό.
Τη στιγμή αυτή έφερε στη ζωή και η φωνή του Κύπριου τραγουδιστή Σταύρου Κωνσταντίνου, ο οποίος ερμήνευσε τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» – κοινό και για τις δύο χώρες – με τέτοια συγκίνηση που το γήπεδο έγινε ένας ζωντανός καθρέφτης της κοινής μας ταυτότητας.
Η Κύπρος, από το 1966, υιοθέτησε επίσημα τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» ως εθνικό της ύμνο. Και γι’ αυτό, όταν ακούστηκε στο κλειστό της Λεμεσού, ο κοινός μας παλμός ένιωσε πιο ζωντανός από ποτέ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχουν δύο ανεξάρτητα κράτη που να μοιράζονται τον ίδιο εθνικό ύμνο. Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν την εξαίρεση, ένα παγκόσμιο μοναδικό φαινόμενο που φανερώνει πόσο βαθιά και αδιάρρηκτη είναι η κοινή τους ταυτότητα.
Η στιγμή στο EuroBasket δεν ήταν τυπική. Ήταν αποκάλυψη. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι, παρά τα σύνορα και τις πολιτικές, Ελλάδα και Κύπρος μοιράζονται τον ίδιο παλμό. Ο ύμνος που τραγουδιέται «απ’ τα κόκαλα…» μιλά εξίσου για τον Μαραθώνα και για τα βουνά του Τροόδους, για την Αθήνα και για τη Λευκωσία.
Κι αν κάποιοι διχάστηκαν βλέποντας τη σκηνή αυτή σε πολιτικό επίπεδο, για τους περισσότερους ήταν πηγή περηφάνιας. Γιατί η μελωδία αυτή δεν είναι εθνικισμός· είναι μνήμη, είναι πολιτισμός, είναι αγάπη για την ελευθερία. Είναι η φωνή που μας θυμίζει ότι, όσο κι αν ο κόσμος αλλάζει, υπάρχουν δεσμοί που δεν κόβονται.
Δύο χώρες, δύο σημαίες. Μα ένας ύμνος. Μία φωνή. Μία ψυχή. Και όσο ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» θα αντηχεί στις δύο άκρες του Ελληνισμού, τόσο θα μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ένα.
