Του Κίμωνα Λογοθέτη
Η λεωφόρος Βουλιαγμένης, ένας από τους βασικότερους οδικούς άξονες της Αττικής που συνδέει το κέντρο της Αθήνας με τα νότια προάστια, παρουσιάζει σήμερα εικόνα πλήρους εγκατάλειψης. Σε όλο το μήκος της, από τον Άγιο Δημήτριο μέχρι τη Βούλα, δηλαδή περίπου δεκαοκτώ χιλιόμετρα, ο δρόμος αποκαλύπτει τα σημάδια πολυετούς αδιαφορίας. Η άσφαλτος έχει να ανανεωθεί χρόνια, είναι φθαρμένη, γεμάτη ρωγμές και ιδιαίτερα ολισθηρή, οι διαγραμμίσεις έχουν σχεδόν σβηστεί, ενώ ακόμη και στις διαβάσεις πεζών τα σημάδια έχουν εξαφανιστεί, αφήνοντας εκτεθειμένους όσους προσπαθούν να διασχίσουν τον δρόμο. Σε έναν άξονα όπου έχουν καταγραφεί πολλά τροχαία δυστυχήματα με θύματα πεζούς, η απουσία στοιχειώδους σήμανσης μετατρέπεται σε μόνιμη παγίδα.
Η εικόνα δεν είναι καλύτερη ούτε στη σήμανση και στον φωτισμό. Οι πινακίδες είναι ξεθωριασμένες ή βανδαλισμένες, ενώ τη νύχτα η λεωφόρος βυθίζεται σε σκοτάδι, καθώς πολλά φωτιστικά σώματα δεν λειτουργούν. Σε ορισμένα σημεία μάλιστα διακρίνονται γυμνά καλώδια, εικόνες που δεν παραπέμπουν σε κεντρική αρτηρία μιας μητροπολιτικής περιοχής αλλά σε δρόμο εγκαταλειμμένο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι τυχαίο ότι η λεωφόρος Βουλιαγμένης έχει εξελιχθεί σε πεδίο παραβάσεων. Παρότι το όριο ταχύτητας είναι περιορισμένο στα 70 χιλιόμετρα την ώρα και σε κάποια σημεία πέφτει ακόμη και στα 60, οι οδηγοί σπάνια το τηρούν. Η παραβίαση του κόκκινου είναι συχνό φαινόμενο, ενώ τις νυχτερινές ώρες ο δρόμος μετατρέπεται σε πίστα αυτοσχέδιων αγώνων και κόντρας, με αποτέλεσμα να αυξάνεται δραματικά η επικινδυνότητα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εγκατάλειψης αποτελεί η γέφυρα του Ελληνικού, το σημείο όπου το 2016 έχασε τη ζωή του ο Παντελής Παντελίδης. Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα σπασμένα στηθαία παραμένουν, τα σκουριασμένα σίδερα στέκονται αγέρωχα, δίπλα στο μνημείο του καλλιτέχνη, συνθέτοντας ένα δεύτερο μνημείο, αυτή τη φορά αδιαφορίας και μετατόπισης ευθυνών. Ο δήμος παραπέμπει στην Περιφέρεια, η Περιφέρεια στον δήμο, και ο χρόνος περνά χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση.
Στην εικόνα αυτή προστίθεται και το ζήτημα της απορροής των υδάτων. Τα φρεάτια σε πολλές περιοχές είναι βουλωμένα, με αποτέλεσμα η λεωφόρος να πλημμυρίζει στις πρώτες κιόλας βροχές. Τα νερά που κατεβαίνουν από το Ελληνικό, την Άνω Γλυφάδα και το Πανόραμα Βούλας συγκεντρώνονται στη Βουλιαγμένης και τη μετατρέπουν σε ποτάμι. Οδηγοί και πεζοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πραγματικά επικίνδυνη κατάσταση, σε έναν δρόμο που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα ασφάλειας.
Η Βουλιαγμένης είναι ένας δρόμος καθημερινής διέλευσης για δεκάδες χιλιάδες πολίτες, αλλά αντιμετωπίζεται σαν να πρόκειται για μια δευτερεύουσα αρτηρία χωρίς καμία σημασία. Το αποτέλεσμα είναι να παραμένει σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση, με την ευθύνη να μετατοπίζεται διαρκώς από τον έναν φορέα στον άλλον. Αν θέλουμε πραγματικά να μειώσουμε τα τροχαία ατυχήματα στην Αττική, η συντήρηση και η ουσιαστική αναβάθμιση της λεωφόρου Βουλιαγμένης πρέπει να αποτελέσουν απόλυτη προτεραιότητα. Οι εικόνες που καταγράψαμε αποτυπώνουν μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος· η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο ανησυχητική και καθιστά σαφές ότι η αδράνεια δεν μπορεί να συνεχιστεί.
