Του Κίμωνα Λογοθέτη
Το πρόβλημα στην Πέτρου Ράλλη δεν είναι καινούργιο. Όσοι περνούν συχνά από τη γέφυρα γνωρίζουν καλά το φαινόμενο: παραβατικές ομάδες έχουν μετατρέψει το σημείο σε αυτοσχέδια αγορά «ανταλλακτικών», με στόχο κυρίως τους ανυποψίαστους οδηγούς. Το σενάριο επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια: ο φερόμενος ως πωλητής πλησιάζει το όχημα, υποδεικνύει δήθεν πρόβλημα με τον υαλοκαθαριστήρα, και μέσα σε δευτερόλεπτα τον καταστρέφει. Στη συνέχεια προτείνει την αγορά καινούργιου, από αυτούς που έχει πρόχειρα στο χέρι του.
Αν ο οδηγός αρνηθεί ή τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, η κατάσταση εκτρέπεται. Συνεργός εμφανίζεται αιφνιδιαστικά, προκαλεί ένταση και, εκμεταλλευόμενος τη σύγχυση, «ξαφρίζει» ό,τι βρίσκεται εκτεθειμένο στο αυτοκίνητο: κινητά τηλέφωνα, τσαντάκια, πορτοφόλια. Πρόκειται για ένα καλοστημένο παιχνίδι εκβιασμού και κλοπής, που πλήττει την ασφάλεια πολιτών και εκθέτει την πόλη.
Η πρακτική αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Οι καταγγελίες έχουν επανειλημμένα δει το φως της δημοσιότητας, όμως το φαινόμενο επανέρχεται κάθε τόσο, σχεδόν ανεμπόδιστο. Οι οδηγοί νιώθουν ανυπεράσπιστοι, η εικόνα της πρωτεύουσας τραυματίζεται, και το αίσθημα δικαίου διαβρώνεται. Δεν μπορεί να είναι «κανονικότητα» να κινδυνεύεις να χάσεις περιουσία ή να μπλέξεις σε καυγά επειδή απλώς σταμάτησες στο φανάρι.
Η Αστυνομία οφείλει να έχει μόνιμη παρουσία στο σημείο. Δεν αρκούν οι περιστασιακές επιχειρήσεις-«σκούπα» που διαλύουν την ομάδα για λίγες ημέρες, μέχρι να επιστρέψει ξανά. Χρειάζεται συνεχής εποπτεία, καταγραφή και συλλήψεις ώστε να κοπεί η δράση στη ρίζα της. Αντίστοιχα, ο Δήμος Αθηναίων και η Περιφέρεια Αττικής πρέπει να συνεργαστούν για την εξάλειψη αυτής της ιδιότυπης μαύρης αγοράς που έχει παγιωθεί κάτω από τη γέφυρα.
Επιπλέον, είναι ζήτημα ενημέρωσης και πρόληψης. Οι οδηγοί πρέπει να γνωρίζουν το «κόλπο», ώστε να μην πέφτουν θύματα. Να μην ανοίγουν διάλογο, να μην παρασύρονται σε αγορές-εκβιασμό, να κρατούν τα παράθυρα κλειστά και τα προσωπικά τους αντικείμενα ασφαλισμένα. Παράλληλα, να αναφέρουν κάθε περιστατικό άμεσα στο 100. Χωρίς καταγγελίες, το φαινόμενο παραμένει αόρατο στις στατιστικές και οι δράστες συνεχίζουν ανεμπόδιστοι.
Δεν μπορεί μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να ανέχεται τέτοιου είδους μικρο-εκβιασμούς που φτάνουν μέχρι τη ληστεία. Δεν είναι απλώς «ενοχλητικό». Είναι προσβολή της δημόσιας τάξης και καθημερινός κίνδυνος για χιλιάδες πολίτες. Όσο επιτρέπουμε σε λίγες ομάδες να ορίζουν «ζώνες ασυλίας», τόσο το αίσθημα ανομίας ριζώνει.
Η λύση υπάρχει, αρκεί να υπάρξει πολιτική και επιχειρησιακή βούληση. Η Πέτρου Ράλλη δεν μπορεί να είναι γκρίζα ζώνη μέσα στην Αθήνα. Ούτε είναι ανεκτό να πληρώνουν οι οδηγοί από την τσέπη τους για ανταλλακτικά που καταστράφηκαν με το ζόρι, ή να κινδυνεύουν να χάσουν πορτοφόλι και κινητό σε έναν καυγά που τους στήθηκε επίτηδες.
Η εικόνα μιας χώρας που θέλει να μιλά για ανάπτυξη και επενδύσεις δεν μπορεί να συνυπάρχει με τέτοιες εικόνες παραβατικότητας στους δρόμους της. Η Πέτρου Ράλλη χρειάζεται αστυνόμευση, έλεγχο και αποφασιστική δράση — όχι άλλα μπαλώματα και ημίμετρα. Γιατί κάθε φορά που οι συμμορίες αυτές επανέρχονται, δεν καταστρέφουν μόνο υαλοκαθαριστήρες. Καταστρέφουν και την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος δικαίου.
