Η πρόσφατη δημόσια επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή της πολιτικής ζωής προκαλεί ήδη έντονες αντιδράσεις, όχι μόνο στον ευρύτερο πολιτικό κόσμο, αλλά ακόμη και μέσα από τον ίδιο τον χώρο της αριστεράς. Αυτή τη φορά, η επίθεση δεν ήρθε από πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά από την πρώην στενή του συνεργάτιδα και Πρόεδρο της Βουλής επί ημερών του, Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η επίθεση της πρώην “συντρόφου” του στον ΣΥΡΙΖΑ
Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, η Κωνσταντοπούλου δεν μάσησε τα λόγια της. Χαρακτήρισε ευθέως την επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα ως προσωπική στρατηγική επιστροφής στα προνόμιατης εξουσίας, δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως «του λείπουν τα φράγκα της εξουσίας». Με τη φράση αυτή, απάντησε δηκτικά στη δήλωση του Τσίπρα ότι του «λείπει η ενεργός πολιτική», υπονοώντας ότι αυτό που πραγματικά τον παρακινεί δεν είναι η προσφορά στον τόπο, αλλά η επιστροφή στα οικονομικά και πολιτικά οφέλη της εξουσίας.
Η ίδια σημείωσε πως ο Τσίπρας είναι βουλευτής εδώ και 26 μήνες χωρίς να έχει μιλήσει ούτε μία φορά στη Βουλή, τη στιγμή που συνεχίζει να εισπράττει κανονικά τη βουλευτική του αποζημίωση. Έκανε λόγο για βουλευτή-φάντασμα που δεν έχει πολιτική παρουσία, ούτε ενεργή συμμετοχή στη δημόσια συζήτηση. Με λίγα λόγια, η κατηγορία είναι σαφής: ο πρώην Πρωθυπουργός παραμένει στο πολιτικό προσκήνιο μόνο και μόνο για να διατηρεί τα προνόμια.
Έργα και ημέρες επί πρωθυπουργίας του
Πέρα όμως από τις δηλώσεις της Κωνσταντοπούλου, το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός έχει πράγματι ξεχάσει τι σηματοδότησε η διακυβέρνηση Τσίπρα. Οι πολίτες γνωρίζουν καλά ότι δεν πρόκειται για μια νέα αρχή, αλλά για έναν κύκλο που προσπαθεί να ανοίξει ξανά, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα του παρελθόντος. Από το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε μετά το καταστροφικό δημοψήφισμα του 2015, μέχρι τους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις θλιβερές εικόνες του Μάτι, η περίοδος διακυβέρνησης Τσίπρα ήταν μια από τις πιο δύσκολες και διχαστικές για τη σύγχρονη Ελλάδα.
Ο Τσίπρας υπόσχονταν ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Αντί γι’ αυτό, έφερε ένα νέο, πιο επαχθές μνημόνιο, το οποίο δέσμευσε τη χώρα για δεκαετίες. Σήμερα, η προσπάθειά του να επιστρέψει θυμίζει περισσότερο προσωπικό σχέδιο επιβίωσης, παρά εθνική ανάγκη. Δεν είναι Καραμανλής που γύρισε από το Παρίσι για να αποκαταστήσει τη δημοκρατία, ούτε Παπανδρέου που γύρισε από τις ΗΠΑ για να χτίσει μια νέα κοινωνική πλειοψηφία. Ο Τσίπρας δεν έφυγε ποτέ πραγματικά. Απλώς περιμένει την ευκαιρία για να επανεμφανιστεί.
Η κοινωνία όμως έχει αλλάξει. Οι πολίτες έχουν μνήμη και κριτήριο. Οι εποχές της πολιτικής αμνησίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, είναι ξεκάθαρο ότι η όποια επιστροφή δεν αφορά τη χώρα, αλλά τον ίδιο. Και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από λέξεις, διαλέξεις ή επικοινωνιακές στρατηγικές.
Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Είναι προσφορά. Και σε αυτό το πεδίο, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη κριθεί. Οι πολίτες δεν ξεχνούν. Ούτε τα ψέματα, ούτε τις ζημιές. Και κυρίως, δεν ξεχνούν ποιοι επέλεξαν να επιστρέψουν όχι για να σώσουν την Ελλάδα, αλλά για να σώσουν τον εαυτό τους.
