Του Κίμωνα Λογοθέτη
Όσο οι υποδομές παραμένουν επικίνδυνες και η εκπαίδευση ξεπερασμένη, οι αριθμοί θα αυξάνονται
Δυστυχώς, η λίστα με τους ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους ή τραυματίζονται σοβαρά στους ελληνικούς δρόμους όλο και μεγαλώνει. Κάθε εβδομάδα νέα δυστυχήματα, νέα θύματα, ίδιες δικαιολογίες. Κι όμως, στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει από την πλευρά της πολιτείας, η οποία έχει την ευθύνη να δημιουργεί ασφαλέστερες υποδομές, να συντηρεί σωστά το οδικό δίκτυο και να διαμορφώνει ένα σύστημα παιδείας που να καλλιεργεί κυκλοφοριακή συνείδηση από το σχολείο.
Αντί αυτών, βλέπουμε πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες να περιορίζονται σε «εκστρατείες ευαισθητοποίησης» και σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με συμβουλές του τύπου «μην τρέχετε», «μην πίνετε και οδηγείτε», «μην περνάτε με κόκκινο». Όλοι τα γνωρίζουμε αυτά. Όμως τα τροχαία δεν μειώνονται με ευχές και προτροπές· μειώνονται με έργα, ευθύνη και σχέδιο.
Εκπαίδευση οδηγών του… 1970
Η πολιτεία έχει την αποκλειστική ευθύνη της εκπαίδευσης των νέων οδηγών. Παρ’ όλα αυτά, οι εξετάσεις και τα εγχειρίδια εκπαίδευσης παραμένουν σχεδόν απαράλλακτα από τη δεκαετία του ’70. Σε μια εποχή που τα αυτοκίνητα, οι υποδομές και η τεχνολογία έχουν αλλάξει ριζικά, η Ελλάδα εκπαιδεύει τους νέους οδηγούς με ξεπερασμένα βιβλία, ασαφείς ερωτήσεις και θεωρητικές διαδικασίες που δεν προάγουν ούτε την οδική ασφάλεια ούτε τη σωστή συμπεριφορά στο δρόμο.
Η αλλαγή των εγχειριδίων και των εξετάσεων ανακοινώνεται εδώ και χρόνια, αλλά ποτέ δεν υλοποιείται. Η οδική παιδεία πρέπει να μπει στο σχολείο, με συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προγράμματα, βιωματικά μαθήματα και προσομοιώσεις, όπως συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Οι δρόμοι που σκοτώνουν
Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ένα γερασμένο και επικίνδυνο οδικό δίκτυο, όπου η φθορά, η αμέλεια και η εγκατάλειψη κοστίζουν ζωές.
Χρειάζεται να συντηρηθούν σωστά οι υποδομές, να ριχθεί νέα άσφαλτος στα σημεία όπου γλιστράει και δεν υπάρχει πρόσφυση, να επιδιορθωθούν τα κατεστραμμένα στηθαία ασφαλείας και να αντικατασταθούν με σύγχρονα συστήματα αναχαίτισης οχημάτων, όπως προβλέπει η νομοθεσία.
Οι διαγραμμίσεις στους δρόμους έχουν σε πολλά σημεία εξαφανιστεί, ενώ οι διαβάσεις πεζών είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Οι πινακίδες σήμανσης έχουν ξεθωριάσει, λείπουν ή είναι τοποθετημένες με τρόπο που δυσκολεύει τον οδηγό. Όλα αυτά δεν είναι «λεπτομέρειες». Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Παράλογα όρια και ανύπαρκτη εποπτεία
Σε βασικές οδικές αρτηρίες της Αττικής, όπως η Βάρης–Κορωπίου ή η Λεωφόρος Ποσειδώνος, τα όρια ταχύτητας παραμένουν παράλογα χαμηλά (50 ή 60 km/h), χωρίς καμία τεχνική τεκμηρίωση. Τα όρια αυτά δεν ανταποκρίνονται στη μορφολογία και τον σχεδιασμό των οδών, οδηγώντας συχνά σε παραβάσεις εκ των πραγμάτων.
Την ίδια στιγμή, η εγκατάσταση τεχνικών μέσων καταγραφής παραβάσεων, όπως κάμερες ελέγχου ταχύτητας και παραβίασης σηματοδότη, παραμένει μόνο στα χαρτιά. Οι πολίτες τα ακούν, αλλά δεν τα βλέπουν ποτέ να λειτουργούν.
Το εύκολο είναι οι δηλώσεις και οι «συμβουλές». Το δύσκολο είναι η δουλειά: να οργανωθεί ένα μόνιμο πρόγραμμα συντήρησης, να εξασφαλιστεί χρηματοδότηση για ασφαλτικές επεμβάσεις, να εγκατασταθούν μέσα ελέγχου και να εφαρμοστεί στην πράξη το αυτονόητο ότι η οδική ασφάλεια δεν είναι επικοινωνιακό ζήτημα, αλλά κρατική υποχρέωση.
Ας σταματήσουμε λοιπόν τα «μην τρέχετε» και τα «να είστε προσεκτικοί».
Όλοι το ξέρουμε.
Αυτό που περιμένουμε είναι να δούμε ασφαλείς δρόμους, σωστή εκπαίδευση και πολιτική βούληση.
Γιατί οι ζωές δεν σώζονται με δηλώσεις, σώζονται με πράξεις.
