Από σήμερα, η Αθήνα ξαναμπήκε σε «μόνα και ζυγά». Ο Δακτύλιος επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του τη γνωστή σύγχυση, τα διπλά πρότυπα και τον ίδιο κυκλοφοριακό παραλογισμό που ταλαιπωρεί τους οδηγούς εδώ και δεκαετίες.
Το μέτρο θεσπίστηκε το 1979 και έγινε νόμος του κράτους το 1982 και όμως, το 2025 εφαρμόζεται σχεδόν απαράλλακτο. Ίδια γεωγραφικά όρια, ίδιες εξαιρέσεις, ίδιοι έλεγχοι (ή μάλλον η απουσία τους). Τα μόνα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν ελεύθερα είναι τα αμιγώς ηλεκτρικά, τα υβριδικά, τα εκ κατασκευής φυσικού αερίου και τα Euro 6 με χαμηλούς ρύπους. Κατά τα άλλα, οι οδηγοί καλούνται και πάλι να θυμούνται αν η πινακίδα τους τελειώνει σε μονό ή ζυγό αριθμό.
Κοινό μυστικό: ο δακτύλιος δεν τηρείται. Ελάχιστοι πια ασχολούνται με το ποιος έχει δικαίωμα να μπει και ποιος όχι, καθώς ο έλεγχος είναι ανύπαρκτος. Σήμερα, πρώτη μέρα εφαρμογής, το κέντρο ήταν γεμάτο από οχήματα κάθε είδους και η εικόνα έμοιαζε περισσότερο με καθημερινή κανονικότητα, παρά με ένα «ρυθμισμένο» σύστημα κυκλοφορίας.
Οι συγκοινωνιολόγοι εδώ και χρόνια τονίζουν την ανάγκη να επανασχεδιαστεί το μέτρο. Ο Δακτύλιος, όπως εφαρμόζεται σήμερα, δεν ανταποκρίνεται ούτε στις περιβαλλοντικές ανάγκες ούτε στις κυκλοφοριακές συνθήκες μιας σύγχρονης πόλης. Οι ρυθμίσεις των φαναριών είναι παρωχημένες, η στάθμευση ανεξέλεγκτη, και η κυκλοφορία της Αττικής πνίγεται καθημερινά χωρίς στρατηγική αντιμετώπιση.
Μετά από πάνω από 40 χρόνια ζωής, ο Δακτύλιος παραμένει ένα μέτρο-σύμβολο αδράνειας. Ένα «αναχρονιστικό αποτύπωμα» μιας εποχής που έχει παρέλθει, αλλά κανείς δεν έχει τη διάθεση να το αντικαταστήσει με κάτι ουσιαστικότερο.
Κι έτσι, η «καυτή πατάτα» του κυκλοφοριακού παραμένει στα χέρια κανενός και η Αθήνα συνεχίζει να δοκιμάζει τα νεύρα των οδηγών της, καθημερινά.
