Η πολιτική αδυναμία δεν προκύπτει πάντα από την ήττα. Συχνά προκύπτει από την ακινησία. Και αυτό ακριβώς χαρακτηρίζει σήμερα την εικόνα της κεντροαριστεράς και τους δύο βασικούς εκφραστές της.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Αλέξης Τσίπρας κινούνται στον ίδιο πολιτικό χώρο χωρίς να παράγουν κίνηση. Δεν συγκρούονται με την πραγματικότητα. Δεν διαμορφώνουν πειστικό αφήγημα εξουσίας. Δεν πείθουν ότι έχουν απάντηση στα πραγματικά ερωτήματα της κοινωνίας.
Ο πρώτος επέλεξε τη σιωπή ως στρατηγική. Περίμενε να φθαρούν οι άλλοι. Περίμενε να ωριμάσει το κλίμα. Περίμενε να του παραδοθεί πολιτικός χώρος χωρίς σύγκρουση. Στην πράξη όμως η αναμονή δεν παράγει πολιτική. Παράγει αμφιβολία. Και η αμφιβολία τρώει την αξιοπιστία.
Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται χωρίς σαφή προσανατολισμό. Δεν απαντά αν θέλει να κυβερνήσει. Δεν απαντά με ποιους. Δεν απαντά με ποιο σχέδιο. Και όταν ένα κόμμα δεν δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα τότε μετατρέπεται από διεκδικητή σε θεατή.
Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη επιχειρεί επιστροφή χωρίς ρήξη με το παρελθόν του. Μιλά για επανεκκίνηση αλλά χρησιμοποιεί τα ίδια πολιτικά εργαλεία. Ζητά εμπιστοσύνη χωρίς καθαρό απολογισμό. Προσπαθεί να επανασυσπειρώσει χωρίς να εξηγήσει τι αλλάζει ουσιαστικά.
Η κοινωνία όμως δεν λειτουργεί με συναισθηματικά αντανακλαστικά του παρελθόντος. Λειτουργεί με μνήμη και εμπειρία. Και η εμπειρία δεν διαγράφεται με γενικόλογες διακηρύξεις.
Το κοινό πρόβλημα και των δύο είναι ότι αντιμετωπίζουν την πολιτική σαν διαχείριση χρόνου και όχι σαν σύγκρουση κατευθύνσεων. Σαν άσκηση ισορροπιών και όχι σαν διεκδίκηση εξουσίας. Αυτό όμως δεν παράγει δυναμική. Παράγει φθορά.
Η κεντροαριστερά σήμερα δεν χάνει επειδή την πολεμούν. Χάνει επειδή δεν πείθει ότι ξέρει πού θέλει να πάει τη χώρα. Δεν έχει καθαρό σχέδιο για την οικονομία. Δεν έχει σαφή πρόταση για το κοινωνικό κράτος. Δεν έχει λόγο που να συνομιλεί με τις αγωνίες της μεσαίας τάξης και των νέων.
Και όταν δεν υπάρχει σχέδιο δεν υπάρχει μέλλον. Όχι μόνο για τους αρχηγούς αλλά και για τον πολιτικό χώρο συνολικά.
Η πολιτική σκηνή δεν μένει ποτέ κενή. Όσο κάποιοι μένουν ακίνητοι άλλοι κινούνται. Όσο κάποιοι ανακυκλώνουν πρόσωπα και ρόλους άλλοι επενδύουν στο αύριο. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν αλλάζει.
Αν ο Ανδρουλάκης και ο Τσίπρας δεν το καταλάβουν έγκαιρα δεν θα ηττηθούν θεαματικά. Θα ξεθωριάσουν αθόρυβα. Και αυτό είναι πάντα το πιο σκληρό τέλος για όποιον πίστεψε ότι η πολιτική του χρωστάει ρόλο.
Η κοινωνία προχωρά. Η πολιτική που μένει ακίνητη απλώς μένει πίσω.
