Attica Times Editorial Team
Δημόσιος χώρος για λίγους, πρόστιμα για όλους και μια πόλη που δεν λειτουργεί
Το Κολωνάκι δεν βρίσκεται απλώς σε κυκλοφοριακή πίεση. Βρίσκεται σε καθεστώς ασφυξίας. Μια ιστορική εμπορική γειτονιά, με κατοίκους, επαγγελματίες και επισκέπτες, μετατρέπεται σταδιακά σε χώρο όπου ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται, το πάρκινγκ εξαφανίζεται και η καθημερινότητα τιμωρείται αντί να εξυπηρετείται.
Τα τραπεζοκαθίσματα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Σε πολλούς δρόμους, καταστήματα με μικρή πρόσοψη καταλαμβάνουν πολλαπλάσιο μήκος πεζοδρομίου. Η διέλευση των πεζών γίνεται αδύνατη. Ηλικιωμένοι, άνθρωποι με αναπηρία και γονείς με καρότσια αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα. Ο δημόσιος χώρος παύει να είναι κοινός και μετατρέπεται σε ιδιωτικό προνόμιο.
Η εικόνα αυτή δεν είναι περιστασιακή. Είναι καθημερινή. Και όσο παγιώνεται, τόσο ενισχύεται η αίσθηση ότι η ανοχή δεν κατανέμεται ισότιμα. Εκεί όπου η κατάληψη είναι εμφανής, οι έλεγχοι δείχνουν ελαστικοί. Εκεί όπου ο πολίτης προσπαθεί απλώς να κινηθεί ή να εξυπηρετηθεί, η αυστηρότητα είναι απόλυτη.
Το πάρκινγκ στο Κολωνάκι είναι πρακτικά ανύπαρκτο. Δημοτικά πάρκινγκ δεν υπάρχουν. Προσιτές λύσεις στάθμευσης δεν υπάρχουν. Όποιος βρει θέση σε ιδιωτικό χώρο, αν βρει, πληρώνει υπέρογκα ποσά για λίγες ώρες. Για έναν πολίτη που θέλει να μπει για δέκα ή είκοσι λεπτά σε ένα εμπορικό κατάστημα, αυτό δεν είναι επιλογή. Είναι αποτρεπτικός μηχανισμός.
Κι όμως, η δημοτική αστυνομία λειτουργεί σαν να υπάρχουν άφθονες εναλλακτικές. Κλήσεις για ολιγόλεπτη στάση. Πρόστιμα σε πελάτες που σταματούν για λίγο για να ψωνίσουν. Μηδενική ανοχή σε κάθε προσπάθεια σύντομης εξυπηρέτησης. Ένα διαρκές κυνήγι πολιτών, σε μια περιοχή όπου η ίδια η πόλη δεν προσφέρει καμία ρεαλιστική λύση.
Η πίεση αυτή μεταφέρεται άμεσα στην αγορά. Τα εμπορικά καταστήματα που δεν είναι εστίαση βρίσκονται σε αδιέξοδο. Δεν διαθέτουν πάρκινγκ. Δεν μπορούν να κρατήσουν πελάτες που φοβούνται το πρόστιμο. Δεν μπορούν να παραλάβουν εμπορεύματα, καθώς λειτουργικές ζώνες φορτοεκφόρτωσης στην πράξη δεν υπάρχουν. Οι προμηθευτές κυνηγιούνται και οι καταστηματάρχες πιέζονται καθημερινά.
Η αντίφαση είναι εμφανής. Αυστηρότητα για τον πολίτη που σταματά για δύο λεπτά. Ανοχή για την κατάληψη πεζοδρομίων επί ώρες. Πρόστιμα χωρίς υποδομές. Έλεγχοι χωρίς ισονομία.
Το ερώτημα που τίθεται πλέον ανοιχτά στην αγορά και στους κατοίκους είναι σαφές. Ποιον τελικά εξυπηρετεί αυτή η λειτουργία της πόλης;
Το Κολωνάκι δεν μπορεί να μετατραπεί σε θεματικό πάρκο εστίασης ούτε σε ζώνη τιμωρίας για πολίτες και επαγγελματίες. Είναι γειτονιά, είναι αγορά, είναι χώρος κατοικίας και καθημερινής ζωής. Και η πόλη οφείλει να λειτουργεί για όλους, όχι για λίγους.
Αν δεν υπάρξει άμεση αλλαγή πορείας, το Κολωνάκι δεν θα χάσει μόνο πελάτες. Θα χάσει τον χαρακτήρα του, την εμπορική του ταυτότητα και τη σχέση του με τον πεζό και τον κάτοικο. Και τότε καμία κλήση, κανένα πρόστιμο και καμία δικαιολογία δεν θα μπορεί να το αναστρέψει.
Γιατί μια πόλη που τιμωρεί τον πολίτη αντί να τον εξυπηρετεί, στο τέλος τιμωρεί τον ίδιο της τον εαυτό.
