Του Κίμωνα Λογοθέτη
Το οδικό δίκτυο της Αθήνας και συνολικά της Αττικής έχει μετατραπεί, κυριολεκτικά, σε σουρωτήρι. Οι δρόμοι σκάβονται διαρκώς, αποκαθίστανται πρόχειρα και ξανασκάβονται, χωρίς κανέναν ουσιαστικό σχεδιασμό, χωρίς συντονισμό και –το χειρότερο– χωρίς σεβασμό στη δημόσια περιουσία και την ασφάλεια των πολιτών.
Οι εταιρείες παρόχων τηλεπικοινωνιών, μαζί με τους εργολάβους που εργάζονται για την ανάπτυξη των δικτύων οπτικών ινών, αλλά και εκείνους που δραστηριοποιούνται στο δίκτυο φυσικού αερίου, έχουν αναλάβει έναν άτυπο ρόλο «κυρίαρχου» του δημόσιου χώρου. Σκάβουν παντού και αδιακρίτως. Πότε με άδεια, πότε χωρίς άδεια. Πότε με έγκριση της Τροχαίας, πότε χωρίς. Και τις περισσότερες φορές, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο.
Το αποτέλεσμα είναι ορατό σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και της Αττικής: κατεστραμμένο οδόστρωμα, πρόχειρα μπαλώματα, καθιζήσεις, ανωμαλίες και παγίδες για οδηγούς, δικυκλιστές και πεζούς. Η αποκατάσταση μετά τις εργασίες είναι, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, κακή έως απαράδεκτη. Μπαλώματα που ξεχωρίζουν, άσφαλτος διαφορετικής ποιότητας και υψομετρικές διαφορές που δημιουργούν επικίνδυνες συνθήκες κυκλοφορίας.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η εικόνα της σήμανσης κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ελλιπής, πρόχειρη ή ανύπαρκτη. Χωρίς επαρκή προειδοποίηση, χωρίς φωτισμό τη νύχτα, χωρίς προστασία για πεζούς και ΑμεΑ. Έργα που εκτελούνται σε ώρες αιχμής, χωρίς καμία μέριμνα για την κυκλοφορία, δημιουργώντας τεράστια μποτιλιαρίσματα και αυξάνοντας τον κίνδυνο ατυχημάτων.
Το πιο εξοργιστικό, όμως, είναι η πλήρης απουσία συντονισμού. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική συνεργασία με τις τεχνικές υπηρεσίες των δήμων και της Περιφέρειας. Δεν λαμβάνεται υπόψη αν ένας δρόμος έχει μόλις ασφαλτοστρωθεί ή αν εντάσσεται σε πρόγραμμα τακτικής συντήρησης. Έτσι, βλέπουμε δρόμους που παραδόθηκαν πρόσφατα με νέα άσφαλτο να σκάβονται ξανά μετά από λίγες εβδομάδες ή μήνες, ακυρώνοντας στην πράξη δημόσιες επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ.
Οι εργασίες για τις οπτικές ίνες, που θα έπρεπε να αποτελούν μέρος ενός κεντρικού, καλά σχεδιασμένου πλάνου, γίνονται με βάση το τι βολεύει τους εργολάβους και όχι με βάση τις ανάγκες του οδικού δικτύου ή τα χρονοδιαγράμματα συντήρησης. Το ίδιο ισχύει και για τα έργα φυσικού αερίου. Ο καθένας σκάβει όποτε θέλει, όπου θέλει και όπως θέλει.
Το μεγαλύτερο ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία και η επικινδυνότητα. Είναι η συστηματική καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. Οι δρόμοι ανήκουν στον ελληνικό λαό. Χρηματοδοτούνται από τους φόρους των πολιτών. Και σήμερα καταστρέφονται με έναν τρόπο σχεδόν ανεξέλεγκτο, χωρίς ουσιαστική λογοδοσία.
Η Αττική δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί ως εργοτάξιο χωρίς κανόνες. Απαιτείται άμεσα κεντρικός σχεδιασμός, αυστηρός έλεγχος, υποχρεωτική ποιοτική αποκατάσταση και πραγματικός συντονισμός με δήμους και Περιφέρεια. Διαφορετικά, το «σουρωτήρι» θα γίνει μόνιμη κατάσταση εις βάρος της ασφάλειας, της ποιότητας ζωής και της δημόσιας περιουσίας.
