«The Fabelmans», «Bones and All», «Πινόκιο του Γκιγιέρµο ντελ Τόρο». Σπουδαίες νέες ταινίες στις αίθουσες
The Fabelmans ★★★★½
∆ΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλµπεργκ
Ερµηνείες: Μισέλ Γουίλιαµς, Πολ Ντέινο, Γκάμπριελ Λαμπέλ
Η σπουδαιότερη ίσως ταινία που έχει δημιουργήσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, έρχεται για να μας προσφέρει μια εις βάθος ματιά στον ψυχικό και δημιουργικό κόσμο του μεγάλου Αμερικανού σκηνοθέτη. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1950. Ο νεαρός Σάμι, μέλος της οικογένειας των Fabelmans, ερωτεύεται κεραυνοβόλα το σινεμά έπειτα από την πρώτη του φορά στη σκοτεινή αίθουσα και πλέον αναπτύσσει ασίγαστο πάθος για τις κινούμενες εικόνες και τη δημιουργία τους. Ταυτόχρονα με τις πρώτες ερασιτεχνικές του προσπάθειες, παρακολουθούμε την οικογενειακή ιστορία και κυρίως τη σχέση με τη μητέρα του (Μισέλ Γουίλιαμς) και τον θείο του Μπένι (Σεθ Ρόγκεν), η οποία σε μεγάλο βαθμό τον διαμορφώνει.
Ο Σπίλμπεργκ κάνει ταυτόχρονα ταινία ενηλικίωσης, προσωπική εξομολόγηση, ωδή στο σινεμά και αρκετά ακόμη, σε ένα φιλμ όπου τα πάντα μοιάζουν να λειτουργούν στην εντέλεια. Χωρισμένη (άτυπα) σε ευδιάκριτα επεισόδια-σεκάνς, η διάρκεια των δυόμισι ωρών κυλάει ως επί το πλείστον απολαυστικά, ενισχυμένη και από τις πολύ καλές ερμηνείες, με πρώτη αυτή της Μισέλ Γουίλιαμς. Ο Σπίλμπεργκ μάλιστα και ο συν-σεναριογράφος του, Τόνι Κούσνερ, δεν παραλείπουν να σχηματίσουν με ενάργεια και το κοινωνικό φόντο, με τη θέση της γυναίκας, τον αντισημιτισμό και το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής.
Bones and All ★★★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
Ερµηνείες: Τιµοτέ Σαλαµέ, Τέιλορ Ράσελ, Μαρκ Ράιλανς
Ο «ειδικός» της ενηλικίωσης και της σεξουαλικής αφύπνισης, Λούκα Γκουαντανίνο, υπογράφει εδώ την πρώτη του αμερικανική ταινία, καταφέρνοντας να μας δώσει ένα απόλυτα σύγχρονο φιλμ που κέρδισε και τον Αργυρό Λέοντα για τη σκηνοθεσία του στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας. Βρισκόμαστε στην Αμερική της δεκαετίας του 1980 και του Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η νεαρή Μάρεν (Τέιλορ Ράσελ) εγκαταλειμμένη από τον πατέρα της εξαιτίας μιας… ιδιαιτερότητας, αναγκάζεται να βγει στον δρόμο. Εκεί θα συναντήσει τον Λι (Τιμοτέ Σαλαμέ), επίσης απόκληρο νέο, για τον οποίο αισθάνεται μια διαφορετικού τύπου έλξη. Διαφορετική, διότι οι δυο τους μοιράζονται μια κοινή πείνα για ανθρώπινη σάρκα. Στην πορεία θα χρειαστεί να αναμετρηθούν με τους εαυτούς τους αλλά και το παρελθόν προκειμένου να επιβιώσουν, αλλά και να παραμείνουν ενωμένοι.
Οπως είχε κάνει πριν από μερικά χρόνια η Ζουλιά Ντικουρνό με το εξαιρετικό «Raw», έτσι και ο Γκουαντανίνο χρησιμοποιεί το παράδοξο όχημα του κανιβαλισμού προκειμένου να προσεγγίσει δημιουργικά την έννοια της ενηλικίωσης, αλλά και των ανθρωπίνων σχέσεων γενικότερα. «Καταβροχθίζουμε αυτούς που αγαπάμε», μοιάζει να λέει με τον τρόπο του ο Ιταλός κινηματογραφιστής, σε ένα έργο που τηρεί τους τυπικούς κανόνες της ταινίας δρόμου, ωστόσο προχωράει πρόθυμα παρακάτω, ώστε να μιλήσει με αλληγορικό τρόπο για τη διαφορετικότητα, την περιθωριοποίηση και τους συμβατικούς κανόνες που συχνά πνίγουν τα πιο ευαίσθητα πνεύματα. Ολα αυτά σε ένα πακέτο που προφανώς χρειάζεται γερό στομάχι, δεν του λείπει όμως το χιούμορ (κατάμαυρο φυσικά), καθώς και η άψογη κινηματογράφηση, ειδικά των εσωτερικών χώρων. Λόγος, τέλος, πρέπει να γίνει και για την άρτια μουσική επένδυση, την οποία έχει αναλάβει το οσκαρικό δίδυμο των Τρεντ Ρέζνορ και Ατικους Ρος.
Πινόκιο του Γκιγιέρµο ντελ Τόρο ★★★½
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2022)
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρµο ντελ Τόρο, Μαρκ Γκούσταφσον
Ακούγονται: Γκρέγκορι Μαν, Γιούαν Μακ Γκρέγκορ
Με κάποια δόση ματαιοδοξίας ίσως, ο σκοτεινός παραμυθάς του σινεμά, Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, υπογράφει –και στον τίτλο– τη δική του εκδοχή πάνω στον αγαπημένο μύθο του Πινόκιο. Στην Ιταλία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μαστρο-Τζεπέτο χάνει ξαφνικά και με τραγικό τρόπο τον πολυαγαπημένο του γιο. Συντετριμμένος ακόμη, μερικά χρόνια αργότερα σκαλίζει στο ξύλο τον Πινόκιο, μια απλή μαριονέτα, η οποία ωστόσο με θαυμαστό τρόπο θα αποκτήσει ζωή. Γρήγορα οι δυο τους αναπτύσσουν σχέση αγάπης, μέχρι που ο Πινόκιο μπαίνει στον θίασο ενός τσίρκου και ξεκινάει ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες. Ο Ντελ Τόρο παρουσιάζει έναν Πινόκιο σαφώς σκοτεινότερο από τις συνηθισμένες παιδικές απεικονίσεις, ο οποίος ωστόσο διατηρεί τη γλυκόπικρη αύρα και τη συγκίνηση του αυθεντικού παραμυθιού.
Τέλος χρόνου ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2021)
Σκηνοθεσία: Λουκάς Παλαιοκρασσάς
Στον μικρόκοσμο της σχολικής αίθουσας και της γενικότερης εμπειρίας του λυκείου μάς βάζει το καινούργιο ντοκιμαντέρ του Λουκά Παλαιοκρασσά, το οποίο ξεχωρίζει χάρη στη θαυμαστή του πρόσβαση και την αυθεντικότητα που αποπνέει. Ενα «δύσκολο» σχολείο του κέντρου της Αθήνας. Μια σειρά από μαθητές, καθένας με τις δικές του ελπίδες και προβλήματα. Ενας διευθυντής στο κατώφλι της συνταξιοδότησης, που προσπαθεί για το καλύτερο μέσα σε ένα περιοριστικό πλαίσιο. Καταλήψεις και Πανελλήνιες. Οικονομική κρίση και πανδημία. Ολες αυτές οι εμπειρίες περνούν μπροστά από τον φακό, σε ένα φιλμ που δεν αποπνέει ακριβώς αισιοδοξία –μάλλον το αντίθετο–, όμως συστήνει μια νέα γενιά, τρομερά πληροφορημένη, ρηχή ως προς την αληθινή γνώση, αλλά και συνειδητοποιημένη ως προς τα προτερήματα και τις αδυναμίες της.
Παράξενος κόσμος
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2022)
Σκηνοθεσία: Ντον Χολ
Ακούγονται: Τζέικ Τζίλενχαλ, Ντένις Κουέιντ
Μια καινούργια περιπέτεια κινουμένων σχεδίων από την Ντίσνεϊ έρχεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Η Κλέιντ, μια θρυλική οικογένεια εξερευνητών, βρίσκεται χαμένη σε μια αχαρτογράφητη και γεμάτη κινδύνους περιοχή, όπου παραμονεύουν μυθικά πλάσματα. Οι τρεις διαφορετικές γενιές πρωταγωνιστών έχουν φυσικά χάσματα μεταξύ τους, τα οποία μπορεί να υπονομεύσουν την πιο κρίσιμη αποστολή τους.
